استنباط بسیاری ازمردم ازبرنامه ریزی وتعیین هدف درست نیست.تعیین و پیگیری اهداف کار پسندیده ایست به شرط انکه درعشق ان گرفتارنشویدواین حقیقت رادرک کنیدکه هرگامی درجهت به دست اوردن اهداف برمیدارید.بهایی برابرباخودهدف دارد.اززمان حال طوری استفاده کنیدکه گویی پیشاپیش به ارزوهای خوددست یافته اید.فراموش نکنیدکه تمام روزهایی راکه درتلاش رسیدن به سوداهای خودسپری کرده ایدبخشی اززندگیتان است.اگرتنهابه مقاصدخودتوجه داریدمطمئن باشیدبه بیماری زیاده طلبی مبتلا شده اید.درچنین شرایطی وقتی به اهداف میرسید،نمیدانیدچگونه باان روبه روشوید.زیرا به اینده نگری خوکرده ایدوپیوسته درانتظارایندۀ بهتری هستیدباز هم اهداف بالاتری رابرمیگزینیدواین روند انقدرادامه پیدامیکندتا پیرودرمانده میشوید.انگاه به خودمیاییدوازخودمیپرسید:"پس زندگی ام چه شد؟"بیشترمردم اهدافی رابرمیگزینندوان راارزشمندترین جزءزندگی خودمیشمارندوازبهره برداری ازحال غافل میشوند.مزلومیگوید"انان که پیوسته در تلاشندتابه اهداف بالاتری دست یابندعموماًانگیزه ای جزکمبودندارند"بمثال:برخی افرادصرف غذا،دراین اندیشه اند که ایادسرمناسبی درانتظارشان هست یانه ؟ودرنتیجه ازخوردن غذالذتی نمیبرند.انها ازانچه به اکنون وابسته اند رضایتشان رافراهم نمیکند.بایدتوازن داشت.
