موعود در آیین یهود

entezar

داره دوست میشه
"منجی دوازدهمی"
پيامبر دين يهود ـ يا بني اسراييل ـ حضرت موسي (عليه السلام) مي‌باشد. يهود يکي از سه دين بزرگ توحيدي جهان است و اسم خاص خداوند در اين دين «يَهوَه» مي‌باشد.1

عهد عتيق نامي است که مسيحيان در مقابل عهد جديد خود به کتاب يهوديان داده‌اند که البته به هر دو عقيده دارند. عهد عتيق 39 کتاب دارد و از نظر موضوع به سه بخش تقسيم مي‌شود:

1- تورات و بخش تاريخي عهد عتيق؛

2- حکمت، مناجات و شعر مانند کتاب ايوب و کتاب مزامير؛

3- پيش‌گويي‌هاي انبيا مانند کتاب يونس، کتاب زکريا و کتاب حَبَـقوق؛

کتاب مقدّس يهوديان يعني تورات در آغاز عهد عتيق قرار دارد و هر بخش آن به نام «سفر» و هر سفر به چند باب و آياتي چند تقسيم شده است، و تفسيري که علماي يهود بر آن نوشته‌اند «تلمود» نام دارد.

يهوديان پس از نخستين ويراني شهر قدس، همواره در انتظار يک رهبر الهي فاتح بوده‌اند که اقتدار و شکوه قوم خدا را به عصر درخشان داوود و سليمان برگرداند.

آنان معتقدند نجات دهنده‌ي آخرالزمان، مسيح (ماشِيَح) به معناي مسح شده‌ي خداوند است که جهان مطلوب و درخشان آينده را مي‌سازد.

به اعتقاد همه‌ي يهوديان، نجات‌دهنده (مسيح) انساني است همانند ديگران؛ اما برخوردار از جلوه و جبروت خدايي. او جهان را با نور خويش که جلوه‌اي از نور خداست روشن خواهد کرد.

در زبور داوود که تحت عنوان مزامير در عهد عتيق آمده، تقريباً در هر بخش از آن، اشاره به ظهور منجي آخرالزمان و نويد پيروزي صالحان بر شريران، و بالأخره تشکيل حکومت واحد جهاني و تبديل اديان و مذاهب گوناگون به ديني واحد و جهان شمول ديده مي‌شود:

«زيرا که شريران منقطع خواهند شد و اما منتظران خداوند، وارث زمين خواهند شد. هان بعد از اندک زماني شرير نخواهد بود، در مکانش تأمل خواهي کرد و اما حليمان وارث زمين خواهند شد ... زيرا که بازوان شرير شکسته خواهد شد. و اما صالحان را خداوند تأييد مي‌کند. خداوند روزهاي کاملان را مي‌داند و ميراث آن‌ها خواهد بود، تا ابدالاباد.»2

دورنمايي از جهان نوين و ظهور مسيحا که در آثار نويسندگان يهودي آمده‌ است، بيان کننده‌ي اين معناست که خداوند متعال در آخرالزمان جهان را دگرگون خواهد فرمود و صالحان و ابرار از ظالمان و اشرار جدا خواهند شد و اين روزگار پر از ظلم و جور به پايان خواهد رسيد. هر چند اين پيروزي در آثار يهود به رهبري مسيح با القابي مانند «فرشته‌ي منتخب داوود» حاصل مي‌گردد.3

در کتاب حبقوق نبي نيز از ديگر بخش‌هاي مجموعه‌ي عهد عتيق آمده است:

«اگر چه تأخير نمايد، برايش منتظر باش، زيرا که البته خواهد آمد و درنگ نخواهد کرد ... بلکه جميع امت‌ها را نزد خود جمع مي‌کند و تمامي قوم‌ها را براي خويشتن فراهم مي‌آورد.»4

شور و التهاب انتظار موعود در تاريخ پر نشيب و فراز يهوديت موج مي‌زند. يهوديان در طول تاريخ، هر گونه خواري و شکنجه را به اين اميد بر خود هموار کرده‌اند که روزي مسيحا بيايد و آنان را از گرداب ذلت و درد و رنج برهاند و فرمانرواي جهان گرداند. در عصر ما هم که يهوديان صهيونيست به پا خاسته و با اشغال فلسطين، در صدد برآمده‌اند حقارت هميشگي قوم يهود را برافکنند، چيزي از تب و تاب انتظار موعود کاسته نشده است. درست است که اقليتي ناچيز از يهوديان بر اثر دلبستگي شديد به اميدهاي قديم، تشکيل دولتي صهيونيستي را مخالف آرمان مسيحايي شمرده و پيوسته با آن مخالفت کرده‌اند، ولي اکثر يهوديان آن را با جان و دل پذيرفته و آن را ره‌گشاي عصر مسيحا دانسته‌اند. هم اکنون صهيونيست‌هاي اشغال‌گر فلسطين، علاوه بر دعاهاي مسيحايي روزانه، در پايان مراسم سالگرد بنيانگذاري رژيم اسراييل غاصي، پس از دميدن در شيپور عبادت، اين گونه دعا مي‌کنند:

«اراده‌ي خداوند، خداي ما چنين باد که به لطف او شاهد سپيده‌دم آزادي باشيم و نفخ صور مسيحا گوش ما را نوازش دهد.»5


پي نوشت ها:


1 . اديان زنده‌ي جهان، ص 245 .

2 . مزامير، مزمور 37، آيه‌هاي 9-18، به نقل از محمد خادمي شيرازي، ياد مهدي(عليه السلام)، ص46 .

3 . تاريخ اديان، ترجمه‌ي علي اصغر حکمت، ص365 .

4 . حبقوق نبي، فصل 2، آيه‌هاي 3-5، به نقل از علي اکبر مهدي‌پور، او خواهد آمد، ص122 .

5 . حسين توفيقي، آشنايي با اديان بزرگ، ص 102
 
بالا