ابو الورد از امام باقر (ع) نقل مىكند كه پيامبر خدا در آخرين جمعه ماه شعبان خطبهاى خواند و حمد و ثناى الهى به جا آورد سپس فرمود: اى مردم ماهى به سوى شما روى آورده كه يك شب آن بهتر از هزار ماه است و آن ماه رمضان است كه خداوند روزه آن را واجب كرده و يك شب مشغول شدن به نماز را در آن مانند مشغول شدن به نماز در هفتاد شب در غير رمضان قرار داده و براى كسى كه يك خصلت از خصلتهاى نيكو در آن انجام دهد، پاداشى چون پاداش كسى است كه واجبى از واجبات خدا را انجام داده است و هر كس در آن ماه واجبى از واجبات خدا را انجام بدهد، مانند كسى است كه در غير رمضان هفتاد واجب را به جاى آورده است و آن ماه شكيبايى است و پاداش شكيبايى بهشت است و آن ماه همدردى است و آن ماهى است كه خداوند در آن روزى مؤمن را افزايش مىدهد و هر كس در آن مؤمن روزهدارى را افطار دهد در مقابل نزد خداوند پاداش آزاد كردن برده را دارد و گناهان او در گذشته آمرزيده مىشود.
گفته شد: يا رسول اللَّه همه ما توانايى افطار دادن به روزهدار را نداريم، فرمود:
خداوند كريم است و اين پاداش را از شما به كسى كه توانايى ندارد مگر به جرعهاى از شير كه با آن روزهدارى را افطار دهد يا جرعهاى از آب گوارا يا چند دانه خرما كه به بيش از آن قدرت ندارد نيز مىدهد. و هر كس در ماه رمضان به بندگان (زيردستان) خود آسان گيرد خداوند حساب او را آسان مىگيرد و آن ماهى است كه آغاز آن رحمت و نيمه آن آمرزش و پايان آن قبول دعا و آزادى از آتش است و شما در آن از چهار چيز بىنياز نيستيد: دو خصلت كه خدا را با آن خوشنود مىكنيد و دو خصلت كه خودتان از آن بىنياز نيستيد، آن دو خصلتى كه خدا را با آن خوشنود مىكنيد، گواهى دادن به اين است كه خدايى جز خداى يگانه نيست و من پيامبر او هستم و آن دو چيز كه شما از آن بىنياز نيستيد اين است كه حاجتهاى خود و بهشت را در آن ماه از خدا بخواهيد و در آن از خدا سلامتى را بخواهيد و از آتش جهنّم به او پناه ببريد.
گفته شد: يا رسول اللَّه همه ما توانايى افطار دادن به روزهدار را نداريم، فرمود:
خداوند كريم است و اين پاداش را از شما به كسى كه توانايى ندارد مگر به جرعهاى از شير كه با آن روزهدارى را افطار دهد يا جرعهاى از آب گوارا يا چند دانه خرما كه به بيش از آن قدرت ندارد نيز مىدهد. و هر كس در ماه رمضان به بندگان (زيردستان) خود آسان گيرد خداوند حساب او را آسان مىگيرد و آن ماهى است كه آغاز آن رحمت و نيمه آن آمرزش و پايان آن قبول دعا و آزادى از آتش است و شما در آن از چهار چيز بىنياز نيستيد: دو خصلت كه خدا را با آن خوشنود مىكنيد و دو خصلت كه خودتان از آن بىنياز نيستيد، آن دو خصلتى كه خدا را با آن خوشنود مىكنيد، گواهى دادن به اين است كه خدايى جز خداى يگانه نيست و من پيامبر او هستم و آن دو چيز كه شما از آن بىنياز نيستيد اين است كه حاجتهاى خود و بهشت را در آن ماه از خدا بخواهيد و در آن از خدا سلامتى را بخواهيد و از آتش جهنّم به او پناه ببريد.
