اگر بچه‌ها نخ بادبادک‌ها را خیلی باز کنند، بادبادک خیلی بالا می‌رود و کم‌کم میدان‌دار می‌شود، یعنی از آن پس، این بچه‌ها هستند که باید به دنبال بادبادک بدوند. زبان انسان‌ها هم چیزی شبیه همان بادبادک است و اگر خیلی به آن میدان بدهیم از دست ما می‌رود و میدان‌دار می‌شود، آیا ندیده‌ایم که برخی از افراد بعد از دعوا و درگیری می‌گویند: نمی‌خواستم این حرف را بزنم، دست خودم نبود. یعنی زبان میدان از من گرفته بود.
به همین دلیل پیامبر (ص) هیچگاه به زبان خود میدان نمی‌دادند.
"کان یخزن لسانه الا عما یعنیه"
"زبان خود را زندانی کرده بود، مگر این که کلام مفیدی بر زبان داشته باشد."
چون خوب می‌دانست که زبان اگر میدان پیدا کند، میدان را از انسان می‌گیرد؛ چشم هم همین‌طور است، دل و افکار آدمی نیز همین‌طور، بنابراین نباید به آن‌ها قدرت جولان داد.
.............
"سلوک باران" اثر حجت‌الاسلام محمد رضا رنجبر، ج اول، چ اول 1388