حرفهایی با طعم درد
- نویسنده موضوع آسمان
- تاریخ شروع
با هم مشغول گفت و گو بودن...
اولی به دومی گفت: پدرت چیکارست؟
گفت: پدرم مهندسه!
اولی ساکت شد و با غرور و کمی غم گفت: پدر منم شهید شده..
دومی با طعنه لبخندی زد و گفت: پس تو با سهمیه اومدی دانشگاه؟!!!
اولی دلش شکست...با بغض عجیبی گفت: سهمیه مال خودتون ، بابامو پس بدین...
اولی به دومی گفت: پدرت چیکارست؟
گفت: پدرم مهندسه!
اولی ساکت شد و با غرور و کمی غم گفت: پدر منم شهید شده..
دومی با طعنه لبخندی زد و گفت: پس تو با سهمیه اومدی دانشگاه؟!!!
اولی دلش شکست...با بغض عجیبی گفت: سهمیه مال خودتون ، بابامو پس بدین...
آی قصه قصه قصه
نون و پنیر و پسته
مادری قد خمیده، روی یه قبر نشسته
زل زده به قاب عکس
اشک تو چشاش نشسته
یاد قدیما کرده، یاد همون اتاقک
که شش نفر آدمو توی خودش گذاشته
چه پیر شده ... شکسته ...
دستای لرزونش رو روی لحد گذاشته
آی قصه قصه قصه
ترکش خمپاره و گلوله قناصه
یک پسری که روی، خاکریز ما نشسته
گرفته توی دستش، یک پلاک شکسته
...
آی قصه قصه قصه ...
--
یا فاطمه الزهرا سلام الله علیها
....... وقتی شروع به تعریف ماجرا کرد، خیره صورت نورانی اش شده بودم. حال و هوایش آدم را یاد آسمان، و یاد بهشت می انداخت.
می شد معنی از خود بیخود شدن را فهمید. با لحن غمناکی گفت: موقعی که عملیات لو رفت و توی آن شرایط گیر افتادیم، حسابی قطع امید کردم . شما هم که گفتی برگردیم، ناامیدی ام بیشتر شد و واقعاً عقلم به جایی نرسید.
مثل همیشه، تنها راه امیدی که باقی مانده بود، توسل به واسطه های فیض الهی بود. توی همان حال و هوا، صورتم را گذاشتم روی خاک های نرم اون منطقه و متوسل شدم به وجود مقدس خانم حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها).
چشم هام را بستم و چند دقیقه ای با حضرت راز و نیاز کردم. حقیقتاً حال خودم را نمی فهمیدم. حس می کردم که اشک هام تند و تند دارند می ریزند. با تمام وجود می خواستم که راهی پیش پای ما بگذارند و از این مخمصه و مخمصه های بعدی، که در نتیجه شکست در این عملیات دامنمان را می گرفت، نجاتمان بدهند.
در همان اوضاع، یک دفعه صدای خانمی به گوشم رسید؛ صدایی ملکوتی که هزار جان تازه به آدم می بخشید. به من فرمودند: فرمانده!
یعنی آن خانم، به همین لفظ فرمانده صدام زدند و فرمودند: این طور وقت ها که به ما متوسل می شوید، ما هم از شما دستگیری می کنیم، ناراحت نباش.
لرز عجیبی تو صدای عبدالحسین افتاده بود. چشم هاش باز پر از اشک شد.
ادامه داد: چیزهایی را که دیشب به تو گفتم که برو سمت راست و برو کجا، همه اش از طرف همان خانم بود. بعد من با التماس گفتم: یا فاطمه زهرا (س)، اگر شما هستید، پس چرا خودتان را نشان نمی دهید؟!
فرمودند: الان وقت این حرف ها نیست، واجب تر این است که بروی وظیفه ات را انجام بدهی.
عبدالحسین نتوانست جلو خودش را بگیرد. با صدای بلندی زد زیر گریه. بعد که آرام شد، آهی از ته دل کشید و گفت: اگر اون لحظه زمین رو نگاه می کردی، خاک های نرم زیر صورتم گل شده بود، از شدت گریه ای که کرده بودم.........
.
ای مادر معصومیت و نجابت
ای اسوه استقامت
مادر !
میشه یه نگاهی به دختر گناهکارت بکنی
دلم بدجور هوای نگاه مهربانت را کرده
دلم را دخیل کدام ضریح کنم
دستم را بگیر
دست دلم را بگیر
سخت محتاج نگاه معصوم توام
مادر!
منو دریاب
