عدهای خدمت امام باقر علیه السلام مشرف شدند. فرزند آن حضرت در بستر بیماری بود. جماعت آثار غم و اندوه را در چهره امام مشاهده میكردند. لحظاتی بعد آن كودك بیمار مُرد ولی با تعجب بسیار دیدند كه از شدت اندوه، در صورت حضرت كاسته شده است.
مردم عرض كردند: فدای تو شویم، از آن حالی كه در شما مشاهده كردیم، ترسیدیم، كه اگر اتفاقی روی دهد حال شما دگرگون شود
و موجب ناراحتی ما شود. حضرت فرمودند: به درستی ما دوست میداریم كه عاقبت آن چیزی نصیب ما شود كه ما دوست داریم
اما زمانی كه مشیت الهی بر چیزی قرار گیرد ما راضی به رضای او هستیم.(14)
قرآن مجید هم در این باره میفرماید:
«هرگز به آنچه از دست شما میرود دلتنگ نگردید و به آنچه به شما میرسد دلشاد نشوید.»(15)
مردم عرض كردند: فدای تو شویم، از آن حالی كه در شما مشاهده كردیم، ترسیدیم، كه اگر اتفاقی روی دهد حال شما دگرگون شود
و موجب ناراحتی ما شود. حضرت فرمودند: به درستی ما دوست میداریم كه عاقبت آن چیزی نصیب ما شود كه ما دوست داریم
اما زمانی كه مشیت الهی بر چیزی قرار گیرد ما راضی به رضای او هستیم.(14)
قرآن مجید هم در این باره میفرماید:
«هرگز به آنچه از دست شما میرود دلتنگ نگردید و به آنچه به شما میرسد دلشاد نشوید.»(15)