خشونت های ناشی از قرار ملاقات از مسائل جدی و مورد توجه در همه جای دنیا به خصوص در ارتباط با نوجوانان است و بسیاری از این موارد، ناشی از قرارهای اینترنتی است.
یعنی قرارهایی که به دلیل ناشناس بودن طرف مقابل و یاغیر مقابل پیش بینی بودن واکنش هایش و به علاوه بی اطلاعی خانواده از چنین قرارهایی، به انواع خشونت (جسمی، جنسی یا عاطفی) ختم می شود.
در ایران به دلیل اختفای چنین قرار هایی، آمار و اطلاعی از وسعت این معضل نداریم.
(اما گاه در صفحه ی حوادث جراید خبرهایی تکان دهنده در این باره به چشم می خورد)
طبیعی است که ویژگی های ارتباط اینترنتی مثل گمنامی و بی چهرگی در روابط، این نگرانی را ایجاد می کند که نکند آدمی ضد اجتماعی و دچار انحراف و اعتیاد جنسی در آن سوی چنین قرار باشد.
به علاوه، اگر مردی برای حضور در چنین قرار یک فرسخ راه می آید، دختر خانم ایرانی باید ده ها فرسخ طی کند و در هر قدمی هنجارها و مرزهای سرشتی ، تربیتی و فرهنگی را زیر پا بگذارد و با هر زیر پا گذاشتن، ریسک از دست دادن حمایت های خانواده، جامعه و قانون را هم بر خود بخرد. از مزایای تفکر خلاق و انتقادی، حساب منطقی سود و زیان در روابط است.
البته که هیجان، ریسک می طلبد، اما سؤال این جاست که آیا تجربه ی هیجانِ دیدار آدمی که واقعاً نمی شناسیم و نمی دانیم که کیست و نیت او چیست و آیا سلامت روانی دارد یا نه، به تقبل همه ی استرس ها و تنش ها و عوارض احتمالیِ در انتظار (و از جمله انواع خشونت و تعدی و قرار گرفتن در موقعیتی بدون حمایت و راه گریز) می ارزد یا نه؟ البته که پاسخ این سؤال، قدری تأمل می طلبد.
امروزه در ایران تلاش های معدودی در حال انجام است که امکان روابط اینترنتی جهت ازدواج، با رعایت و بررسی جوانب و آسیب ها و تحت نظارت قانون مهیا شود، که البته هنوز در مرحله ی آزمون است و قطعاً نیاز به مطالعات علمی دانشگاهی و بررسی و تأمل بیشتر این پدیده ی وارداتی و تأثیر آن بر فرهنگ و هنجار جامعه و به خصوص ارزیابی واکنش جامعه و فرهنگ ما از آن دارد.
منبع:حمیدیان، فرود، (1387)، اعتیاد به اینترنت و موبایل
(بررسی عوارض وابستگی به اینترنت، موبایل و بازی های کامپیوتری)
، تهران: نشر قطره، چاپ دوم
حالا بدون داشتن هر رابطه ای میگم!!!