نصّ قرآن کریم است که انسان وقتی بخواهد قرآن بخواند باید از شرّ شیاطین به خدا پناه ببرد و بعد بگوید بسم الله. سِرّش این است که خدا وقتی آیات را نازل کرده است و ما آن را میخوانیم، این آیات ما را میخواهد به صراط مستقیم دعوت کند. کل آیات این گونه است، شیطان هم در مقابل وعده داده است «لَأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِرَاطَكَ الْمُسْتَقِيمَ»، من سر راه مینشینم و نمیگذارم اینها به طرف صراط مستقیم بروند.
صراط مستقیم یعنی گوش به حرف خدا دادن و بنده خدا شدن؛ لذا اوّل باید از شرّ شیطان به خدا پناه ببریم تا شیطان ما را وسوسه نکند و ما را به خلاف صراط مستقیم و به خلاف اطاعت از فرمان خدا دعوت نکند؛ آن وقت قرآن را بخوانیم، و الّا همه قرآن را هم بخوانیم و وسوسه شیطان مانع عمل ما بشود استفاده ای از قرآن کریم نکرده ایم. این نصِّ صریح خود شیطان است که «لَأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِرَاطَكَ الْمُسْتَقِيمَ».
لذا فرموده اند از شرّ او پناه به خدا ببر و در باطن یک دژی درست کن که وقتی او وسوسه کرد اثر نکند. آن وقت گوش به مضمون آیه بده و عمل کن تا مشکل حل شود.
..........
برگرفته از درس اخلاق آیت الله خوشوقت (ره)
