آقا سیّد محسن جبل عاملی از علمای بزرگ شیعه و نواده برادر مرحوم آقا سیّد جواد صاحب مفتاح الكرامه است . ایشان در دمشق مدرسه ای تاسیس كرده اند كه دانش آموزان شیعه در آن مدرسه تحت نظر آن جناب تحصیل می كنند.
حاج سیّد احمد مصطفوی كه یك از تجّار قم است گفت من از خود سیّد محسن امین شنیدم كه می گفت یكی از تربیت یافتگان مدرسه ما برای تحصیل علم به آمریكا مسافرت كرد، از آنجا كاغذی برای من نوشت به این مضمون : چند روز پیش شاگردان مدرسه ما را امتحان می كردند، من هم برای امتحان رفتم . مدتی نشستم تا نوبت به من رسید. بسیار طول كشید تا این كه وقت دیر شد، دیدم اگر بنشینم نماز فوت می شود.
از جا حركت كردم كه بروم نماز بخوانم ، آنهایی كه در آنجا بودند پرسیدند كجا می روی ، چیزی نمانده كه نوبت تو برسد. گفتم من یك تكلیف دینی دارم ، وقتش می گذرد. گفتند امتحان هم وقتش می گذرد، اگر این جلسه برگزار شود، دیگر جلسه ای تشكیل نخواهند داد و برای خاطر تو هرگز هیئت ممتحنه جلسه خصوصی تشكیل نمی دهند. گفتم هر چه بادا باد ! من از تكلیف دینی خود صرف نظر نمی كنم . بالاخره رفتم .
از قضا هیئت ممتحنه متوجه شده بودند كه من به اندازه اداء یك وظیفه دینی غیبت نموده ام ، انصاف داده و اظهار كرده بودند كه چون این شخص در وظیفه خود جدی است ، روا نیست او را معطّل بگذاریم ، برای قدردانی از این كه عمل به وظیفه نموده باید جلسه ای خصوصی برایش تشكیل دهیم . این بود كه جلسه دیگری تشكیل دادند، من حاضر شدم و امتحان دادم . آقای سیّد محسن امین پس از نقل داستان فرمود: من در مدرسه چنین شاگردانی تربیت كرده ام كه اگر به دریا بیفتند دامنشان تر نمی شود.
حاج سیّد احمد مصطفوی كه یك از تجّار قم است گفت من از خود سیّد محسن امین شنیدم كه می گفت یكی از تربیت یافتگان مدرسه ما برای تحصیل علم به آمریكا مسافرت كرد، از آنجا كاغذی برای من نوشت به این مضمون : چند روز پیش شاگردان مدرسه ما را امتحان می كردند، من هم برای امتحان رفتم . مدتی نشستم تا نوبت به من رسید. بسیار طول كشید تا این كه وقت دیر شد، دیدم اگر بنشینم نماز فوت می شود.
از جا حركت كردم كه بروم نماز بخوانم ، آنهایی كه در آنجا بودند پرسیدند كجا می روی ، چیزی نمانده كه نوبت تو برسد. گفتم من یك تكلیف دینی دارم ، وقتش می گذرد. گفتند امتحان هم وقتش می گذرد، اگر این جلسه برگزار شود، دیگر جلسه ای تشكیل نخواهند داد و برای خاطر تو هرگز هیئت ممتحنه جلسه خصوصی تشكیل نمی دهند. گفتم هر چه بادا باد ! من از تكلیف دینی خود صرف نظر نمی كنم . بالاخره رفتم .
از قضا هیئت ممتحنه متوجه شده بودند كه من به اندازه اداء یك وظیفه دینی غیبت نموده ام ، انصاف داده و اظهار كرده بودند كه چون این شخص در وظیفه خود جدی است ، روا نیست او را معطّل بگذاریم ، برای قدردانی از این كه عمل به وظیفه نموده باید جلسه ای خصوصی برایش تشكیل دهیم . این بود كه جلسه دیگری تشكیل دادند، من حاضر شدم و امتحان دادم . آقای سیّد محسن امین پس از نقل داستان فرمود: من در مدرسه چنین شاگردانی تربیت كرده ام كه اگر به دریا بیفتند دامنشان تر نمی شود.
