تریکوتیلومانیا (Trichotillomania) یا کندن موی وسواسی (جنون کندن مو) عبارت است از کندن مکرر موها که میتواند منجر به از دست دادن مقدار قابل توجهی از مو شود.
تریکوتیلومانیا، یک بیماری روانی است که در آن فرد به طور عادتی و بی اختیار، موهای خود را می کند.
در این اختلال روانی، فرد بر اثر یک عامل برنگیزاننده به طور ناخودآگاه به سمت کندن مو سوق پیدا می کند و با انجام آن، از تنش فرد کاسته می شود. سپس حالتی از رضایت و آرامش موقت را تجربه میکند.
پس از مدت کوتاهی این چرخه بار دیگر آغاز میشود و بدین ترتیب شخص مکررا موهای خود را میکند. در بسیاری از موارد، قبل از کندن، فرد دستهای از موهای خود را دور انگشت میپیچد.
راه های تشخیص تریکوتیلومانیا
الف ـ کندن مکرر مو که موجب از دست دادن قابل توجه موها شود.
ب ـ احساس فزاینده تنش بلافاصله قبل از کندن مو یا هنگام مقاومت در مقابل کندن مو
ج ـ احساس شادی، رضایت یا آرامش با کندن مو
د ـ این اختلال بهعلت یک مشکل پزشکی مثلا مشکلات پوستی نیست.
هـ ـ این اختلال، باعث نارضایتی قابل توجه از نظر بالینی یا نقص در عملکرد اجتماعی، شغلی یا سایر حیطههای مهم عملکردی میشود.
چه افرادی بیشتر به تریکوتیلومانیا مبتلا می شوند؟
این اختلال، بیشتر در سنین قبل یا اوایل نوجوانی دیده می شود.
این بیماری در پسربچهها شایع تر از دختر بچهها است، حال آنکه در افراد بالغ خانم ها بیش از آقایان مبتلا میشوند.
عادت کندن مو به طور تدریجی و ناآگاهانه در بیمار شروع میشود و ممکن است تا جایی که منجر به کندن تمام موهای سر شود ادامه یابد
این بیماران غالبا کندن مو را انکار نمیکنند، ولی قادر به کنترل عمل خود نیستند.
در معاینه، موهای قطع شده به فواصل متفاوتی از پوست سر دیده میشود و پوست سر از سلامت کامل برخوردار است.
حاشیهی موها معمولا دست نخورده است و در مرکز به شکل کاسهای موها قطع شدهاند.
این بیماران باید تحت درمانهای روانپزشکی قرار گیرند.
اکثر بیماران موی سر خود را می کنند، به طوری که در طی مدت زمان طولانی، ناحیه ای بدون مو ایجاد می شود (این ناحیه بدون مو می تواند موی ابرو یا مژه هم باشد).
با مشخص شدن منشاء ژنتیکى این بیمارى، پزشکان بهتر قادر به درمان آن خواهند بود.
عوامل موثر در بروز تریکوتیلومانیا
استرسهای روانی در شروع تریکوتیلومانیا نقش دارند.
بیماری افسردگی با تریکوتیلومانیا ارتباط زیادی دارد و بسیاری از افراد دچار این حالت، از افسردگی رنج میبرند.
والدین کودک مبتلا، به ندرت این رفتار را می بینند.
در بسیاری از کودکان، تریکوتیلومانیا با بستری شدن در بیمارستان با مداخلات طبی، مشکلات خانه یا مشکلات مدرسه شروع می شود.
مواردی نیز با حسادت شدید بین خواهر و برادر ها، یک رابطه مختل بین والدین و کودک و عقب ماندگی ذهنی رخ می دهد.
تریکوتیلومانیاهایی که در سنین بلوغ یا بزرگسالی شروع می شوند، بیشتر با بیماری وسواس شدید همراه هستند.
درمان تریکوتیلومانیا
از آنجایی که اضطراب همواره به عنوان عامل ایجاد و تشدیدکننده بیماری مطرح میباشد، ایجاد محیطی آرام و به دور از تنش در تخفیف علایم بیماری بسیار مۆثر است.
لازم است کسانی که با بیمار در ارتباط هستند، از سرزنش یا توبیخ وی بپرهیزند و با روشهای حمایتی که توسط درمانگر به آنها آموزش داده میشود، فرد را در راستای بهبودی یاری نمایند
درمانهای دارویی متداول عبارتند از داروهای ضد اضطراب، ضد افسردگیها و داروهای آنتیسایکوتیک و تثبیت کننده خلق.
درمانهای غیردارویی موفق تریکوتیلومانیا عبارتند از هیپنوتراپی و درمانهای رفتاری (مانند بیوفیدبک، پایش و کنترل خود، حساسسازی، معکوس سازی رفتار عادتی و درمانهای بیزارکننده).
چیزی که مهم است این است که این ناراحتی می تواند با دیگر ناراحتی های اعصاب و روان همراه باشد و یا حتی خود، عارضه ای از سایر ناراحتی های اعصاب و روان باشد.
لذا تشخیص علت اولیه دقیق این بیماری توسط پزشک، در درمان صحیح آن بسیار موثر است.
منبع : انجمن پزشکان ایران - دکتر محمد والی پور
تریکوتیلومانیا، یک بیماری روانی است که در آن فرد به طور عادتی و بی اختیار، موهای خود را می کند.
در این اختلال روانی، فرد بر اثر یک عامل برنگیزاننده به طور ناخودآگاه به سمت کندن مو سوق پیدا می کند و با انجام آن، از تنش فرد کاسته می شود. سپس حالتی از رضایت و آرامش موقت را تجربه میکند.
پس از مدت کوتاهی این چرخه بار دیگر آغاز میشود و بدین ترتیب شخص مکررا موهای خود را میکند. در بسیاری از موارد، قبل از کندن، فرد دستهای از موهای خود را دور انگشت میپیچد.
راه های تشخیص تریکوتیلومانیا
الف ـ کندن مکرر مو که موجب از دست دادن قابل توجه موها شود.
ب ـ احساس فزاینده تنش بلافاصله قبل از کندن مو یا هنگام مقاومت در مقابل کندن مو
ج ـ احساس شادی، رضایت یا آرامش با کندن مو
د ـ این اختلال بهعلت یک مشکل پزشکی مثلا مشکلات پوستی نیست.
هـ ـ این اختلال، باعث نارضایتی قابل توجه از نظر بالینی یا نقص در عملکرد اجتماعی، شغلی یا سایر حیطههای مهم عملکردی میشود.
چه افرادی بیشتر به تریکوتیلومانیا مبتلا می شوند؟
این اختلال، بیشتر در سنین قبل یا اوایل نوجوانی دیده می شود.
این بیماری در پسربچهها شایع تر از دختر بچهها است، حال آنکه در افراد بالغ خانم ها بیش از آقایان مبتلا میشوند.
عادت کندن مو به طور تدریجی و ناآگاهانه در بیمار شروع میشود و ممکن است تا جایی که منجر به کندن تمام موهای سر شود ادامه یابد
این بیماران غالبا کندن مو را انکار نمیکنند، ولی قادر به کنترل عمل خود نیستند.
در معاینه، موهای قطع شده به فواصل متفاوتی از پوست سر دیده میشود و پوست سر از سلامت کامل برخوردار است.
حاشیهی موها معمولا دست نخورده است و در مرکز به شکل کاسهای موها قطع شدهاند.
این بیماران باید تحت درمانهای روانپزشکی قرار گیرند.
اکثر بیماران موی سر خود را می کنند، به طوری که در طی مدت زمان طولانی، ناحیه ای بدون مو ایجاد می شود (این ناحیه بدون مو می تواند موی ابرو یا مژه هم باشد).
با مشخص شدن منشاء ژنتیکى این بیمارى، پزشکان بهتر قادر به درمان آن خواهند بود.
عوامل موثر در بروز تریکوتیلومانیا
استرسهای روانی در شروع تریکوتیلومانیا نقش دارند.
بیماری افسردگی با تریکوتیلومانیا ارتباط زیادی دارد و بسیاری از افراد دچار این حالت، از افسردگی رنج میبرند.
والدین کودک مبتلا، به ندرت این رفتار را می بینند.
در بسیاری از کودکان، تریکوتیلومانیا با بستری شدن در بیمارستان با مداخلات طبی، مشکلات خانه یا مشکلات مدرسه شروع می شود.
مواردی نیز با حسادت شدید بین خواهر و برادر ها، یک رابطه مختل بین والدین و کودک و عقب ماندگی ذهنی رخ می دهد.
تریکوتیلومانیاهایی که در سنین بلوغ یا بزرگسالی شروع می شوند، بیشتر با بیماری وسواس شدید همراه هستند.
درمان تریکوتیلومانیا
از آنجایی که اضطراب همواره به عنوان عامل ایجاد و تشدیدکننده بیماری مطرح میباشد، ایجاد محیطی آرام و به دور از تنش در تخفیف علایم بیماری بسیار مۆثر است.
لازم است کسانی که با بیمار در ارتباط هستند، از سرزنش یا توبیخ وی بپرهیزند و با روشهای حمایتی که توسط درمانگر به آنها آموزش داده میشود، فرد را در راستای بهبودی یاری نمایند
درمانهای دارویی متداول عبارتند از داروهای ضد اضطراب، ضد افسردگیها و داروهای آنتیسایکوتیک و تثبیت کننده خلق.
درمانهای غیردارویی موفق تریکوتیلومانیا عبارتند از هیپنوتراپی و درمانهای رفتاری (مانند بیوفیدبک، پایش و کنترل خود، حساسسازی، معکوس سازی رفتار عادتی و درمانهای بیزارکننده).
چیزی که مهم است این است که این ناراحتی می تواند با دیگر ناراحتی های اعصاب و روان همراه باشد و یا حتی خود، عارضه ای از سایر ناراحتی های اعصاب و روان باشد.
لذا تشخیص علت اولیه دقیق این بیماری توسط پزشک، در درمان صحیح آن بسیار موثر است.
منبع : انجمن پزشکان ایران - دکتر محمد والی پور