1. ثروت بی پایان
القناعه مال لا ینفذ. (حكمت 57)
قناعت ثروتی است بی پایان.
2. رحمت خدا بر قناعت پیشگان
فی ذكر خباب بن الارت: یرحم الله خباب بن الارت فلقد اسلم راغبا و هاجر طائعا؛ و قنع بالكفاف، و رضی عن الله، و عاش مجاهدا .(حكمت 43)
امام علیه السلام در یادی كه از خباب كرد، فرمود: خدا خباب بن ارت را رحمت كند كه هر آینه و به تحقیق، با میل و رغبت اسلام آورد و با فرمانبری و علاقه هجرت كرد، به آنچه كفایت زندگی او را می كرد قانع بود، از خدا (و آن چه برای او خواسته بود) خشنودی داشت و همواره مجاهد زیست.
3. خرسندی به آن چه مقدر شده
لا كنز اغنی من القناعه، و لا مال اذهب للفاقه من الرضا بالقوت. و من اقتصر علی بلغه الكفاف، فقد انتظم الراحه، و تبوا خفض الدعه .(حكمت 371)
گنجی بی نیازكننده تر از قناعت نیست و هیچ مالی از رضامندی به قوت مقدر حاجت برآورتر نیست و كسی كه به مقدار نیاز اكتفا كند، به راحتی دست یابد و در آسایش جایگزین است.
4. عاقبت قانع بودن
كل مقتصر علیه كاف. (حكمت 395)
هر كه قناعت كند (و به هر چه دارد بسازد) برای او بس است.
5. گنج قناعت
لا كنز اغنی من القناعه. (حكمت 371)
هیچ گنجی غنی تر از قناعت نیست.
6. طلب به اندازه معیشت
لا تسالوا فیها (فی الدنیا) فوق الكفاف، و لا تطلبوا منها اكثر من البلاغ .(خطبه 45)
بیش از اندازه معیشت (در دنیا) نخواهید و زیادتر از آن چه به مقدار قوت می رسد، درخواست نكنید.
7. گنج قناعت
و لكن الله سبحانه جعل رسله اولی قوه فی عزائمهم، و ضعفه فیماتری الاعین من حالاتهم، مع قناعه، تملا القلوب و العیون غنی، و خصاصه تملا الابصار و الاسماع اذی .(خطبه 192)
خداوند سبحان رسولان خود را در تصمیم هایی كه برای ابلاغ دین خداوندی می گرفتند نیرومند ساخته و در پدیده های ظاهری كه با چشمان حسی دیده می شوند ناتوان نموده بود با قناعتی كه دل ها را پر می كرد و چشم ها را بی نیاز می ساخت و با فقر و نیازمندی كه آزار آن چشم ها و گوش ها را پر می ساخت.
