پسند ظاهر یكی از ملاك های اساسی در همسرگزینی است. بخش عمده ای از سهم ازدواج در حفظ و افزایش پارسایی و خویشتن داری، به این خاطر است كه مرد یا زن، از هم نشینی و ارتباط با همسرش لذت می برد و كشش غریزی او با پیوندی گرم و عاشقانه، ارضاء می شود.
ظاهر همسفری كه قرار است مسیر طولانی زندگی را با او بپیماییم باید برایمان شوق برانگیز و جذاب باشد وگرنه چگونه می توان در كنار كسی كه تمایلی به دیدن و لذت بردن از چهره و صدا و رفتارش نداریم به آسودگی و آرامش رسید؟ اما نگرانی شما، همان گونه كه توضیح داده اید، از جهاتی درست است:
1- ظاهر، ملاك سطحی و غیر اختیاری انسان است و نمی تواند نشانگر صفات اصلی و اختیاری او باشد.
2- ظاهرهای زیبا، انسان را در دام خود می كشاند و چهره های غیر جذاب رماننده و دوركننده هستند و در هر دو صورت این ظاهربینی، فرد را از ژرف نگری دور می كنند. زیبارویان مشكل دار محبوب می شوند و نازیبایان پاكدامن و خیرخواه كنار میروند!
3- اگر دختر جوانی مكرر در معرض دید خواستگاران قرار گیرد و انتخاب نشود از نظر روحی آسیب می بیند و بیم آن میرود كه دیگر در به روی خواستگاری باز نكند و در عرصه های دیگر زندگی نیز با اعتماد به نفس گام برندارد و پسر جوانی به این وسوسه بیفتد كه در شهر پر كرشمه ای كه خوبان از شش جهت معرفی می شوند، یا خریدار هیچ كس نشود و یا هر شش را برگزیند!
