در فرهنگ شفاهي مان مي گوييم:
«پشت دستم را داغ كردم كه ديگر به كسي كمك كنم»
«به فلاني خوبي نيومده»
يا «آمدم صواب كنم كباب شدم»
يا «دستم نمك ندارد»
در نتيجه گزينشي كمك مي كنيم.
بعضي آدم ها سوء استفاده گر يا فرصت طلب اند. بعضي ديگر قدردان نيستند. بعضي قدردان كه نيستند هيچ، حتي لگد هم مي زنند!
ما اينها را از ليست خارج مي كنيم. اگر بخواهيم خوبي به كسي بكنيم، مي گرديم دنبال آدم هاي شايسته و اهل.
كسي كه به اصلاح خودمون لياقت داشته باشه بهش حال بديم.
كسي با همين تصور خدمت امام حسين
إن المعروف أذا أصدي إلي غيره ضاع
اگر به انسان نا اهلي خوبي كنيم، زحمت مان هدر رفته است.
امام در پاسخ فرمودند:
ليس كذلك! ولكن تكون الصنيعة كوابل المطر، تصيب البر و الفاجر
اينطور نيست كه گفتي! خوبي كردن بايد مانند رگبار باران باشد كه به نيكان و بدان برسد.
اگر خدا هم بنا بود براي خوبي كردن به ما، دنبال آدم هاي اهل و شايسته مي گشت، آيا هيچكدام از داشته هاي امروزمان برايمان مي ماند؟
تحف العقول، ص 246
