مظلوميّت امام حسين(عليه السلام) و يارانش در يك بُعد نبوده است; بلكه ابعاد گوناگونى از مظلوميّت در حادثه كربلا ديده مى شود:
دعوت كردن امام و بى وفايى نسبت به آن حضرت
كشتن مهمان
بستن آب به روى آن حضرت و ياران و زنان و كودكان اهل بيت او
جنگ نا برابر سى هزار نيروى مجهّز در برابر 72 تن
كشتن كودك شيرخوار، حمله به كودكان و زنان، آتش زدن خيمه ها
تاختن اسب بر پيكر شهدا
سرها را بالاى نيزه بردن، جلوگيرى از دفن پيكر شهيدان
اسارت زنان و كودكان آل پيغمبر(صلى الله عليه وآله) و گرداندن آنها در شهرهاى مختلف و جهات ديگر مظلوميّت
همه از ويژگى هاى اين حادثه است كه آن را از حوادث مشابه ديگر جدا مى سازد.
ابعاد مظلوميّت اهل بيت(عليهم السلام) در آن روز چنان بود كه گاه دشمن بى رحم نيز مى گريست; از جمله در آنجا كه زينب كبرى(عليها السلام) خطاب به «عمربن سعد» فرمود:«يا عُمَرَ بْنَ سَعْد! أَيُقْتَلُ اَبُوعَبْدِاللهِ وَ أَنْتَ تَنْظُرُ إِلَيْهِ ; اى عمر سعد! ابوعبدالله را مى كشند و تو نظاره مى كنى؟!»در آن حال، اشك عمر سعد سرازير شد و بر چهره زشت و ناپاك او فرو غلتيد به گونه اى كه از شرم، صورت از زينب(عليها السلام) برگرداند.(1)
به گفته موسيوماربين آلمانى: «مصائبى كه حسين(عليه السلام) در راه احياى دين جدّش برخود وارد ساخت، بر شهيدان پيش از او برترى اش داد و بر هيچ يك از گذشتگان چنين مصائبى وارد نشده است ... در تاريخ دنيا، هجوم اين گونه مصائب مخصوص حسين(عليه السلام)است».(2)
1. بحارالانوار، ج 45، ص 55.
2. مطابق نقل: درسى كه حسين به انسان ها آموخت، ص 287.
دعوت كردن امام و بى وفايى نسبت به آن حضرت
كشتن مهمان
بستن آب به روى آن حضرت و ياران و زنان و كودكان اهل بيت او
جنگ نا برابر سى هزار نيروى مجهّز در برابر 72 تن
كشتن كودك شيرخوار، حمله به كودكان و زنان، آتش زدن خيمه ها
تاختن اسب بر پيكر شهدا
سرها را بالاى نيزه بردن، جلوگيرى از دفن پيكر شهيدان
اسارت زنان و كودكان آل پيغمبر(صلى الله عليه وآله) و گرداندن آنها در شهرهاى مختلف و جهات ديگر مظلوميّت
همه از ويژگى هاى اين حادثه است كه آن را از حوادث مشابه ديگر جدا مى سازد.
ابعاد مظلوميّت اهل بيت(عليهم السلام) در آن روز چنان بود كه گاه دشمن بى رحم نيز مى گريست; از جمله در آنجا كه زينب كبرى(عليها السلام) خطاب به «عمربن سعد» فرمود:«يا عُمَرَ بْنَ سَعْد! أَيُقْتَلُ اَبُوعَبْدِاللهِ وَ أَنْتَ تَنْظُرُ إِلَيْهِ ; اى عمر سعد! ابوعبدالله را مى كشند و تو نظاره مى كنى؟!»در آن حال، اشك عمر سعد سرازير شد و بر چهره زشت و ناپاك او فرو غلتيد به گونه اى كه از شرم، صورت از زينب(عليها السلام) برگرداند.(1)
به گفته موسيوماربين آلمانى: «مصائبى كه حسين(عليه السلام) در راه احياى دين جدّش برخود وارد ساخت، بر شهيدان پيش از او برترى اش داد و بر هيچ يك از گذشتگان چنين مصائبى وارد نشده است ... در تاريخ دنيا، هجوم اين گونه مصائب مخصوص حسين(عليه السلام)است».(2)
1. بحارالانوار، ج 45، ص 55.
2. مطابق نقل: درسى كه حسين به انسان ها آموخت، ص 287.
آخرین ویرایش:
