قال الصادق علیه السلام: يَا أَبَا عُمَارَةَ أَنْشِدْنِي فِي الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ فَبَكَى ثُمَّ أَنْشَدْتُهُ فَبَكَى قَالَ فَوَ اللَّهِ مَا زِلْتُ أُنْشِدُهُ وَ يَبْكِي حَتَّى سَمِعْتُ الْبُكَاءَ مِنَ الدَّارِ قَالَ فَقَالَ يَا اَبَا عُمَارَةَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ شِعْراً فَأَبْكَى خَمْسِينَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَأَبْكَى ثَلَاثِينَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَأَبْكَى عِشْرِينَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَأَبْكَى عَشَرَةً فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَأَبْكَى وَاحِداً فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَبَكَى فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَتَبَاكَى فَلَهُ الْجَنَّةُ.
امام صادق علیهالسلام فرمودند: ای ابا عماره درباره حسین ابن علی علیه السلام شعری بگو؛ من عرض کردم شعر گفته ام. پس حضرت گریه کردند، و من شعر گفتم و ایشان گریستند. سپس فرمودند تو را به خدا قسم دائم شعر بگو و باز گریه نمودند تا اینکه از داخل خانه صدای گریه بلند شد. پس فرمودند ای ابا عماره! کسی که برای حسین بن علی شعری بگوید و پنجاه نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و اگر برای آن حضرت شعری بگوید و سی نفر را بگریاند، برای او بهشت است، و اگر برای آن حضرت شعری بگوید و بیست نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و اگر برای امام حسین علیهالسلام شعری گوید و ده نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و اگر درباره آن حضرت شعری بگوید و یک نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و اگر برای آن حضرت شعری گفته و خودش بگرید، بهشت برای اوست، و اگر دربارۀ امام حسین علیهالسلام شعری بخواند و خودش را به حالت گریه درآورد؛ پس بهشت برای اوست.
(بحار الانوار/ج44/ص282)
امام صادق علیهالسلام فرمودند: ای ابا عماره درباره حسین ابن علی علیه السلام شعری بگو؛ من عرض کردم شعر گفته ام. پس حضرت گریه کردند، و من شعر گفتم و ایشان گریستند. سپس فرمودند تو را به خدا قسم دائم شعر بگو و باز گریه نمودند تا اینکه از داخل خانه صدای گریه بلند شد. پس فرمودند ای ابا عماره! کسی که برای حسین بن علی شعری بگوید و پنجاه نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و اگر برای آن حضرت شعری بگوید و سی نفر را بگریاند، برای او بهشت است، و اگر برای آن حضرت شعری بگوید و بیست نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و اگر برای امام حسین علیهالسلام شعری گوید و ده نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و اگر درباره آن حضرت شعری بگوید و یک نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و اگر برای آن حضرت شعری گفته و خودش بگرید، بهشت برای اوست، و اگر دربارۀ امام حسین علیهالسلام شعری بخواند و خودش را به حالت گریه درآورد؛ پس بهشت برای اوست.
(بحار الانوار/ج44/ص282)