[h=2][/h]
«أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذينَ خَرَجُوا مِنْ دِيارِهِمْ وَ هُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُوا ثُمَّ أَحْياهُمْ إِنَّ اللّهَ لَذُو فَضْل عَلَى النّاسِ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النّاسِ لايَشْكُرُونَ»
آيا نديدى جمعيتى را كه از ترس مرگ، از خانه هاى خود فرار كردند؟ و آنان هزاران نفر بودند. خداوند به آنها گفت: بميريد! سپس خدا آنها را زنده كرد. خداوند نسبت به بندگان خود احسان مى كند. ولى بيشتر مردم، شكر (او را) به جا نمى آورند.
در يكى از شهرهاى «شام» بيمارى طاعون راه يافت و با سرعتى عجيب و سرسام آور، مردم شهر يكى پس از ديگرى از دنيا مى رفتند. در اين ميان، عده بسيارى به اين اميد كه شايد از چنگال مرگ رهایی يابند آن محيط و ديار را ترك کردند.
به این دلیل كه آنها پس از فرار از محيط خود و رهایى از مرگ، در خود احساس قدرت و استقلال نموده و با ناديده گرفتن اراده الهى و چشم دوختن به عوامل طبيعى، دچار غرور شدند. پروردگار، آنها را نيز در همان بيابان با همان بيمارى نابود ساخت.
از بعضى روايات استفاده مى شود:
اصل آمدن آن بيمارى در اين سرزمين، به عنوان مجازات بود. زيرا پيشوا و رهبر آنان، از آنان خواست كه خود را براى مبارزه آماده كنند و از شهر خارج گردند، ولی آنها به بهانه اين كه در محيط جنگ، مرض طاعون است، از رفتن به ميدان جنگ خوددارى كردند.
پروردگار آنها را به همان چيزى كه از آن هراس داشتند و بهانه فرار قرار داده بودند مبتلا کرد، و بيمارى طاعون در آنها شايع شد. آنها خانه هاى خود را ترك كرده و براى نجات از طاعون فرار كردند. اما در بيابان همگى از بين رفتند.
مدت ها از اين جريان گذشت، تا اینکه حِزقِيل (1) يكى از پيامبران بنى اسرائيل، از آنجا عبور کرد و از خدا خواست آنها را زنده كند. خداوند دعاى او را اجابت نمود و آنها به زندگى بازگشتند. (2)
منابع:
1- «حِزْقيل» طبق بعضى از روايات، سومين پيشواى بنى اسرائيل بعد از موسی(ع) بود.
2- بحار الانوار، ج 13، ص 381 و 382 و 385
مجمع البيان
شأن نزول آیات قرآن، ص72
«أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذينَ خَرَجُوا مِنْ دِيارِهِمْ وَ هُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُوا ثُمَّ أَحْياهُمْ إِنَّ اللّهَ لَذُو فَضْل عَلَى النّاسِ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النّاسِ لايَشْكُرُونَ»
آيا نديدى جمعيتى را كه از ترس مرگ، از خانه هاى خود فرار كردند؟ و آنان هزاران نفر بودند. خداوند به آنها گفت: بميريد! سپس خدا آنها را زنده كرد. خداوند نسبت به بندگان خود احسان مى كند. ولى بيشتر مردم، شكر (او را) به جا نمى آورند.
(سوره بقره، آیه 243)
در يكى از شهرهاى «شام» بيمارى طاعون راه يافت و با سرعتى عجيب و سرسام آور، مردم شهر يكى پس از ديگرى از دنيا مى رفتند. در اين ميان، عده بسيارى به اين اميد كه شايد از چنگال مرگ رهایی يابند آن محيط و ديار را ترك کردند.
به این دلیل كه آنها پس از فرار از محيط خود و رهایى از مرگ، در خود احساس قدرت و استقلال نموده و با ناديده گرفتن اراده الهى و چشم دوختن به عوامل طبيعى، دچار غرور شدند. پروردگار، آنها را نيز در همان بيابان با همان بيمارى نابود ساخت.
از بعضى روايات استفاده مى شود:
اصل آمدن آن بيمارى در اين سرزمين، به عنوان مجازات بود. زيرا پيشوا و رهبر آنان، از آنان خواست كه خود را براى مبارزه آماده كنند و از شهر خارج گردند، ولی آنها به بهانه اين كه در محيط جنگ، مرض طاعون است، از رفتن به ميدان جنگ خوددارى كردند.
پروردگار آنها را به همان چيزى كه از آن هراس داشتند و بهانه فرار قرار داده بودند مبتلا کرد، و بيمارى طاعون در آنها شايع شد. آنها خانه هاى خود را ترك كرده و براى نجات از طاعون فرار كردند. اما در بيابان همگى از بين رفتند.
مدت ها از اين جريان گذشت، تا اینکه حِزقِيل (1) يكى از پيامبران بنى اسرائيل، از آنجا عبور کرد و از خدا خواست آنها را زنده كند. خداوند دعاى او را اجابت نمود و آنها به زندگى بازگشتند. (2)
منابع:
1- «حِزْقيل» طبق بعضى از روايات، سومين پيشواى بنى اسرائيل بعد از موسی(ع) بود.
2- بحار الانوار، ج 13، ص 381 و 382 و 385
مجمع البيان
شأن نزول آیات قرآن، ص72