مردی از صحرا نشینان عرب وارد مدینه شد و سراغ بهترین شخص را از نظر جود و کرم گرفت. به او گفتند گمشده ات حضرت امام حسین ـ علیه السّلام ـ است. داخل مسجد شد و حضرت را در حال نماز مشاهده کرد، در کنار امام ـ علیه السّلام ـ قرار گرفت و نیاز خود را در چند بیت شعر بیان کرد.
امام حسین ـ علیه السّلام ـ از مسجد به خانه آمد و به قنبر فرمود: آیا از مال حجاز چیزی باقی مانده؟ عرض کرد بله چهار هزار دینار، امام ـ علیه السّلام ـ فرمود: همه را بیاور کسی هست که از ما سزاوارتر است و به آن محتاج میباشد. حضرت امام حسین ـ علیه السّلام ـ درب خانه را نیمه باز کرد و پولها را به اعرابی داد و بیشک منظور آن بزرگوار از این عمل آن بود که چشم اعرابی به چشم او نیفتد و خجالت بکشد، اعرابی پولها را گرفت و گریه کرد و گفت: مگر کم عطا کردی که چنین میکنی، میگریم که چگونه این دستهای پر برکت و بخشنده زیر خاک خواهد رفت.
امام حسین ـ علیه السّلام ـ از مسجد به خانه آمد و به قنبر فرمود: آیا از مال حجاز چیزی باقی مانده؟ عرض کرد بله چهار هزار دینار، امام ـ علیه السّلام ـ فرمود: همه را بیاور کسی هست که از ما سزاوارتر است و به آن محتاج میباشد. حضرت امام حسین ـ علیه السّلام ـ درب خانه را نیمه باز کرد و پولها را به اعرابی داد و بیشک منظور آن بزرگوار از این عمل آن بود که چشم اعرابی به چشم او نیفتد و خجالت بکشد، اعرابی پولها را گرفت و گریه کرد و گفت: مگر کم عطا کردی که چنین میکنی، میگریم که چگونه این دستهای پر برکت و بخشنده زیر خاک خواهد رفت.