پدید آورنده : مرتضی نجفی ، صفحه 51
| از قبیله بنو مشرق ـ تیره ای از قبیله همدان ـ بود؛ قبیله ای که امیرمؤمنان درباره آن فرمود: «اگر دربان بهشت باشم، اجازه ورود بدیشان داده و خوش آمدشان خواهم گفت».1 در کوفه می زیست و از بزرگان آن شهر به شمار می آمد. استاد فن قرائت بود.2 در عبادت سرآمد بود. زهد و بی علاقه گی به دنیا، او را از تعلّقات جدا کرده بود. دور از چشم جاسوسان حکومت راه مکه را پیش گرفت. عشق و علاقه به امام(ع) او را از دیار خود بیرون کشید. پشت به کوفه و رو به قبله آمال ـ حسین(ع)ـ می رفت و او کسی جز «بُریر بن خضیر همدانی» نبود. با اینکه سن و سالی از او گذشته بود و مُسن به نظر می رسید؛ ولی همچون جوانان شاداب بود. او که همچون بسیاری از کوفیان بر سر دو راهی سرگذشت واقع شده بود، راه سعادت را ـ سعادت دیدار و با حسین(ع) بودن را ـ برگزید. |