يكى از اصحاب وشاگردان امام صادق عليه السلام ضمن پرسش هاى متعدّدى از آن حضرت سؤال كرد:
وقتى امام زمان عليه السلام در شهر كوفه برنامه خود را اجراء نمايد، به كدام شهر رهسپار خواهد شد؟
فرمود: به مدينه جدّم رسول اللّه صلى الله عليه وآله مراجعت مى نمايد؛ وچون حضرت - ولىّ عصر عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف - وارد مدينه منوّره گردد حوادثى عجيب رخ مى دهد؛ مؤمنين در شادكامى وسرور قرار خواهند گرفت وكافران در ذلّت وبدبختى خواهند بود.
سپس حضرت وارد مسجدالنّبى مى شود وكنار قبر جدّش رسول اللّه صلى الله عليه وآله مى آيد وبا صداى بلند مى گويد: اى جمع خلايق! آيا اين قبر جدّم رسول اللّه است؟
خواهند گفت: آرى، اى مهدى آل محمّد!
پس از آن اظهار مى فرمايد: چه كسانى كنار قبر او قرار گرفته اند؟ گويند: دو هم نشين او، ابوبكر وعمر كنار آن حضرت دفن شده اند.
امام زمان (عجّل الله فرجه الشريف) با اين كه از واقعيّت اءمر آگاه است، مطرح مى نمايد: چرا از بين تمام امّت فقط اين دو نفر اينجا دفن شده اند؟
آيا احتمال نمى دهيد كه كسانى ديگر دفن شده باشند؟
در جواب گويند: غير از آن دو نفر كسى ديگر كنار حضرت رسول دفن نشده است، چون كه آن دو خليفه آن حضرت بوده اند.
بعد از آن مى فرمايد: آيا كسى از شماها در اين موضوع - ودفن آن دو نفر - شكّ وشبهه اى ندارد؟
همه خواهند گفت: خير.
و چون مدّت سه روز از اين جريان بگذرد، دستور دهد تا نبش قبر كنند وجسد آن دو نفر را از قبر درآورند، بدون آن كه تغييرى در شكل وقيافه آن ها پديد آمده باشد؛ وسپس دستور مى دهد: جسد هر دو نفرشان را بر درختى خشك آويزان كنند؛ وآن درخت سبز وداراى ميوه گردد وكسانى كه ولايت وحكومت آن ها را قبول داشته اند، گويند: اين دو نفر، چه افراد شريفى بوده اند؛ اكنون حقّ بر همگان آشكار شد وما پيروز گشتيم.
بعد از آن ندائى از طرف حضرت مهدى (عجّل الله فرجه الشريف) به گوش همگان مى رسد: دوستداران اين دو نفر هر كه هست، سر جاى خود بايستد وآن هائى كه مخالف اين دو مى باشند، در سمتى ديگر قرار گيرند.
چون جمعيّت از يكديگر جدا شوند، به دستور آن حضرت، باد سياه ووحشتناكى مى وزد وآن دو جسد را با تمام علاقه مندانشان به همراه درخت مى سوزاند.
سپس حضرت دستور مى دهد تا آن دو جسد سوخته شده را فرود آورند وبه اذن واراده خداوند زنده مى شوند واجتماعى عظيم از اقشار مختلف گرد هم آيند.
بعد از آن، حضرت ضمن خطبه اى مفصّل تمام جنايت ها وظلم هائى كه از حضرت آدم به بعد شده، براى جمعيّت بازگو مى فرمايد تا آن موقعى كه به خانه حضرت فاطمه زهراء سلام اللّه عليها واميرالمؤمنين امام علىّ عليه السلام حمله كردند ودر خانه را آتش زدند ومحسن آن حضرت را بين در وديوار سقط كردند.
و جريان كربلاء وشهادت امام حسين عليه السلام ويارانش ونيز اسارت اهل بيت ش را، همچنين به شهادت رسيدن تمامى ائمّه وذرارى آن ها وتمام ظلم وجناياتى كه بر عليه مؤمنين انجام گرفته است ونيز عمل هاى زنا كه در جامعه واقع شده - تا زمان ظهور امام زمان عليه السلام - به تمامى آن ها اشاره مى نمايد.
و چون همه ظلم ها وجنايت ها را برشمارد، با دليل وبرهان بر عليه آن دو نفر اثبات مى نمايد وآنها نيز مى پذيرند واعتراف مى كنند.
پس از آن كه اعتراف كردند، هر دو نفرشان را مؤاخذه وقصاص مى كند ودستور مى دهد: آن ها را دار بزنند ودر آن هنگام آتشى از درون زمين خارج مى گردد وآن ها را مى سوزاند، سپس باد شديدى مى وزد وخاكستر آن ها را متلاشى وپراكنده مى كن
مختصر بصائر: ص 186 - 188، هداية الكبرى حضينى: ص 401، س 1، بحارالا نوار: ج 53، ص 12، س 15.
