شكر و سپاس و منّت و عزّت خدای را
پروردگار خلق و خداوند كبریا
دادار غیب دان و نگهدار آسمان
رزّاق بندهپرور و خلّاق رهنما
ارباب شوق در طلبت بیدلند و هوش
اصحاب فهم در صفتت بیسرند و پا
یاد تو روحپرور و وصف تو دلفریب
نام تو غمزدای و كلام تو دلربا
شاهان برآستان جلالت نهاده سر
گردنكشان مطاوع و كیخسروان گدا
خواهندگان درگه بخشایش تواند
سلطان در سرادق و درویش در عبا
آن دست بر تضرّع و این روی برزمین
آن چشم بر اشارت واین گوش برندا
یارب به نسل او كه قمر زان دو نیم شد
تسبیح گفت در كف میمون او حصا
یارب به نسل طاهر اولاد فاطمه
یارب به خون پاك شهیدان كربلا
یارب به صدق سینه پیران راستگوی
یارب به آب دیده مردان آشنا
دلهای خسته را به كرم مرهمی فرست
ای نام اعظمت در گنجینه شفا
یارب خلاف امر تو بسیار كردهایم
و امید بسته از كرمت عفو مامضی
چشم گناهكار بود بر خطای خویش
ما را زغایت كرمت چشم در عطا
یارب به لطف خویش گناهان ما بپوش
روزی كه رازها فتد از پرده بر ملا
همواره از تو لطف خداوندی آمدهاست
وز ما چنانكه در خورما فعل ناسزا
عدل است اگر عقوبت ما بی گنه كنی
لطف است اگر كشی قلم عفو بر خطا
یارب قبول كن به بزرگی و فضل خویش
كان را كه رد كنی نبود هیچ ملتجا
سهل است اگر به چشم عنایت نظر كنی
اصلاح قلب را چه محل پیش كیمیا؟
اولیتر آنكه هم تو بگیری به لطف خویش
دستی و گرنه هیچ نیاید زدست ما
.......
سعدی
