كرامت؛ انسان را مظهر خداي كريم میكند، و ثمره بحث كرامت اين است كه انسان مظهر اسم كريم بشود. اگر موجودي كمال لازم خود را دارا باشد و از هر عيب و نقصي منزه باشد، به او كريم میگويند. خداي سبحان كه در هستي و كمالات هستي، سرآمد همه كاملهاست، بهطوري كه ذات اقدسش بهعنوان فوق التّمام ياد میشود، چون هر موجود تامی، تماميتش را از او دريافته.
پس نشانه ها و مظاهر او هم بايد از هر عيب و نقصي منزه بوده و در نوع خود كريم باشند، لذا همه آيات الهي كريماند، خواه آيات تدويني قرآن كريم، و خواه آيات تكويني اَسرار خلقت، و سرّ اينكه ابرار كريماند اين است كه، آنچه محبوب مجازي است مثل مال و مانند آن، نثار محبوب حقيقي میكنند «لَنْ تَنالُوا البِرَّ حَتَّي تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ»[1] به برّ و مقام ابرار نمیرسيد مگر اينكه آنچه دوست داريد را در راه خدا نثار كنيد. و سرّ اينكه اهل دنيا از كرامت محرومند اين است كه، محبوب مجازي را اصل میپندارند و كاملاً به او دل بستهاند «وَ يُحِيُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا» و مال را زياد دوست دارند. و از كرامت محروم میشود، در حاليكه مقصد اصلي انسان قرب به خداي كريم است از طريق كتاب كريم و رسول كريم تا حاصل زندگياش پوچ و بيثمر نباشد.
[1] - سوره ی آل عمران، آيه ی 92.
