[h=1][/h]
در قسمتى از يك روايت مفصّل آمده، رسول خدا به مردم فرمود: اى گروه مردم هر كس با اقرار به توحيد و كلمه مخلصانه بدون آنكه چيزى به ان مخلوط كند خدا راملاقات نمايد اهل بهشت است. امام علىّ بن ابيطالب حضرت امير المؤمنين بپا خاست و عرضه داشت: پدر و مادرم فدايت، چگونه اين كلمه را مخلصانه بگويد و چيزى به آن مخلوط نكند، براى ما بيان كن تا حدّ آن را بشناسيم؟ رسول خدا فرمود: آرى براى دنيا خواهى و حرص بر جمع آورى مال و خوشنود بودن به امور مادّى و گناه و معصيت و بردگى و بندگى پول اين كلمه را نگويد. و متأسفانه مردمى چنين اند كه گفتارشان گفتار نيكان ولى كردارشان كردار ستمگران و تبهكاران است; با زبان شهادت به توحيد مى دهند امّا هر فسق و فجورى را مرتكب مى شوند; پس هر كس خداى عزّ و جلّ را ديدار كند و در او اين خصلت ها نباشد و قولش لا إله إلاّ اللّه است بهشت براى اوست، و هرگاه دنيا را بگيرد و آخرت را ترك كند اهل دوزخ است!
ار ياعتقاد و عمل بايد با گفتار هماهنگ باشد ورنه آن گفتار پشيزى ارزش معنوى ندارد; بايد گفت و سر خود را از پى گفتار روانه كرد. آرى اين گفتن، گفتن است. به قول عارف بزرگ سيف فرغانى:
عَنْ أبى عَبْدِ اللّهِ عليه السّلام قالَ،: مَنْ قالَ: لا اِلهَ إلاَّ اللّهُ، مُخْلِصاً دَخَلَ الْجَنَّةَ، وَ إخْلاصُهُ بِها أنْ يَحْجُزَهُ لا اِلهَ إلاَّ اللّهُ عَمّا حرَّمَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ.
امام ششم در سفر نيشابور در حديث مشهور سلسلة الذّهب از قول پدارنش از قول رسول خدا، از قول حضرت حقّ فرمود:
لا اِلهَ إلاَّ اللّهُ حِصْنى، فَمَنْ دَخَلَ حِصْنى أمِنَ مِنْ عَذابى. فَلَمّا مَرَّتِ الرّاحِلَةُ نادى: بِشُرُوطِها، وَ أنَا مِنْ شُرُوطِها:
يعنى اقرار به امامت من و اينكه رهبر مفترض الطاعه من هستم نه حاكمان بنى عبّاس; لا إله إلاّ اللّه در جنب ولايت ما صحيح است نه در جنب حكومت بنى عبّاس كه در آنجا كلمه حقّ است ولى از آن اراده باطل مى شود!
قالَ رَسُولُ اللّه عليه و آله: ثَمَنُ الْجَنَّةِ لا إلهَ إلاَّالّهُ. رسول خدا فرمود قيامت بهشت «لا إله إلاّ اللّه» است.
آنكس كه به حقيقت لا إله إلاّ اللّه مى گويد راستى قيمت اين گفتار و اين اظهارش بهشت است، چرا بهشت است، چار كه لا إله إلاّ اللّه نفى حكومت طاغوت، شيطان، هواى نفس، غرائز و شهوات باطل در زندگى است .لا إله إلاّ اللّه، نماز، روزه، حجّ، زكات، خمس، امر به معروف و نهى از منكر و جهاد و تولّى و تبرّى است، گوينده اى كه ملتزم به لوازم لا إله إلاّ اللّه است البتّه ثمن گفتارش بهشت است، به همين خاطر در روايت ديگر نبىّ اسلام فرمود: لَيْسَ شَىْءٌ إلاّ وَلَهُ شَىْءٌ يَعْدِلُهُ إلاَّاللّهُ عَزَّوَجَلَّ، فَإنَّهُ لا يَعْدِلُهُ شَىْءٌ; وَ لاإلهَ اللّهُ، فَإنَّهُ لا يَعدِلُها شَىْءٌ; وَ دَمْعَةٌ مِنْ خَوْفِ اللّهِ، فَإنَّهُ لَيْسَ لَها مِثْقالٌ، فَإنْ سالَتْ عَلى وَجْهِهِ لَمْ يَرْهَقْهُ قَتَرٌ وَلاذِلَّةٌ بَعْدَها أبَداً:
قرآن، نبوّت، امامت، ايماه به انبيا، اعتقاد به ملائكه، اعمال صالحه، اخلاق حسنه، عقايد حقّه، همه و همه از لوازم لا إله إلاّ اللّه و از شئون حضرت اللّه است، گفتارى كه گوينده اش ملتزم به لوازم گفتار است ثمنى چونبهشت دارد، ورنه شمر و عمر سعد و معاويه و يزيد و خولى و سنان هم به زبان لا إله إلاّ اللّه مى گفتند!
در مسئله التزام به لوازم توحيد است كه رسول خدا فرمود: خَيْرُ الْعِبادَةِ قَوْلُ لا إلهَ إلاَّ اللّهُ:
بهترين عبادت گفتن لا إله إلاّ اللّه است.
آنكس كه به حقيقت لا إله إلاّ اللّه مى گويد راستى قيمت اين گفتار و اين اظهارش بهشت است، چرا بهشت است، چار كه لا إله إلاّ اللّه نفى حكومت طاغوت، شيطان، هواى نفس، غرائز و شهوات باطل در زندگى است .لا إله إلاّ اللّه، نماز، روزه، حجّ، زكات، خمس، امر به معروف و نهى از منكر و جهاد و تولّى و تبرّى است، گوينده اى كه ملتزم به لوازم لا إله إلاّ اللّه است البتّه ثمن گفتارش بهشت است، به همين خاطر در روايت ديگر نبىّ اسلام فرمود: لَيْسَ شَىْءٌ إلاّ وَلَهُ شَىْءٌ يَعْدِلُهُ إلاَّاللّهُ عَزَّوَجَلَّ، فَإنَّهُ لا يَعْدِلُهُ شَىْءٌ; وَ لاإلهَ اللّهُ، فَإنَّهُ لا يَعدِلُها شَىْءٌ; وَ دَمْعَةٌ مِنْ خَوْفِ اللّهِ، فَإنَّهُ لَيْسَ لَها مِثْقالٌ، فَإنْ سالَتْ عَلى وَجْهِهِ لَمْ يَرْهَقْهُ قَتَرٌ وَلاذِلَّةٌ بَعْدَها أبَداً:
قرآن، نبوّت، امامت، ايماه به انبيا، اعتقاد به ملائكه، اعمال صالحه، اخلاق حسنه، عقايد حقّه، همه و همه از لوازم لا إله إلاّ اللّه و از شئون حضرت اللّه است، گفتارى كه گوينده اش ملتزم به لوازم گفتار است ثمنى چونبهشت دارد، ورنه شمر و عمر سعد و معاويه و يزيد و خولى و سنان هم به زبان لا إله إلاّ اللّه مى گفتند!
در مسئله التزام به لوازم توحيد است كه رسول خدا فرمود: خَيْرُ الْعِبادَةِ قَوْلُ لا إلهَ إلاَّ اللّهُ:
بهترين عبادت گفتن لا إله إلاّ اللّه است.
در قسمتى از يك روايت مفصّل آمده، رسول خدا به مردم فرمود: اى گروه مردم هر كس با اقرار به توحيد و كلمه مخلصانه بدون آنكه چيزى به ان مخلوط كند خدا راملاقات نمايد اهل بهشت است. امام علىّ بن ابيطالب حضرت امير المؤمنين بپا خاست و عرضه داشت: پدر و مادرم فدايت، چگونه اين كلمه را مخلصانه بگويد و چيزى به آن مخلوط نكند، براى ما بيان كن تا حدّ آن را بشناسيم؟ رسول خدا فرمود: آرى براى دنيا خواهى و حرص بر جمع آورى مال و خوشنود بودن به امور مادّى و گناه و معصيت و بردگى و بندگى پول اين كلمه را نگويد. و متأسفانه مردمى چنين اند كه گفتارشان گفتار نيكان ولى كردارشان كردار ستمگران و تبهكاران است; با زبان شهادت به توحيد مى دهند امّا هر فسق و فجورى را مرتكب مى شوند; پس هر كس خداى عزّ و جلّ را ديدار كند و در او اين خصلت ها نباشد و قولش لا إله إلاّ اللّه است بهشت براى اوست، و هرگاه دنيا را بگيرد و آخرت را ترك كند اهل دوزخ است!
ار ياعتقاد و عمل بايد با گفتار هماهنگ باشد ورنه آن گفتار پشيزى ارزش معنوى ندارد; بايد گفت و سر خود را از پى گفتار روانه كرد. آرى اين گفتن، گفتن است. به قول عارف بزرگ سيف فرغانى:
عَنْ أبى عَبْدِ اللّهِ عليه السّلام قالَ،: مَنْ قالَ: لا اِلهَ إلاَّ اللّهُ، مُخْلِصاً دَخَلَ الْجَنَّةَ، وَ إخْلاصُهُ بِها أنْ يَحْجُزَهُ لا اِلهَ إلاَّ اللّهُ عَمّا حرَّمَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ.
امام ششم در سفر نيشابور در حديث مشهور سلسلة الذّهب از قول پدارنش از قول رسول خدا، از قول حضرت حقّ فرمود:
لا اِلهَ إلاَّ اللّهُ حِصْنى، فَمَنْ دَخَلَ حِصْنى أمِنَ مِنْ عَذابى. فَلَمّا مَرَّتِ الرّاحِلَةُ نادى: بِشُرُوطِها، وَ أنَا مِنْ شُرُوطِها:
يعنى اقرار به امامت من و اينكه رهبر مفترض الطاعه من هستم نه حاكمان بنى عبّاس; لا إله إلاّ اللّه در جنب ولايت ما صحيح است نه در جنب حكومت بنى عبّاس كه در آنجا كلمه حقّ است ولى از آن اراده باطل مى شود!