از یک نظر می توان دلائل خداشناسی را به راه هایی تشبیه کرد که برای عبور از رودخانه ای وجود دارند، بعضی از آنها مانند: پل چوبی ساده ای است که روی رودخانه کشیده شده و عابر سبکبار می تواند به آسانی از آن بگذرد و به زودی به منزل مقصودش برسد، بعضی دیگر مانند پل های سنگی طولانی از استحکام بیشتری برخوردار است ولی راه را طولانی تر می کند و بالاخره بعضی دیگر مانند راه آهن های پر پیچ و خم و دارای فراز و نشیب ها و تونل های عظیم است که برای عبور قطارهای سنگین ساخته شده است.
انسانی که ذهن سبکباری دارد می تواند از راه های خیلی ساده، خدای خود را بشناسد و به بندگی او بپردازد، امّا کسی که بار سنگینی از شبهات را بر دوش کشیده است باید از پل سنگی عبور کند و بالاخره کسی که خروارها بار شبهات و وسوسه ها را با خود حمل می کند باید راهی را برگزیند که دارای زیر سازی های محکم و استوار باشد هر چند پیچ و خم ها و فراز و نشیب های زیادی داشته باشد.
ما در اینجا تنها به راه ساده خداشناسی اشاره می کنیم و راه های متوسط و راه های پر پیچ و خم را که متوقف بر حل بسیاری از مسائل زیر بنایی فلسفی است باید کسانی بپیمایند که ذهنشان مشوب به شبهات فراوان شده یا در صدد زدودن شبهات و نجات دادن گمراهان دور افتاده، بر آمده اند.[2]