یکی از یاران بیمار شد. امام علی ـ علیه السلام ـ از او عیادت و احوالپرسی کرد و به او فرمود: خداوند این بیماری را باعث از بین رفتن گناهانت قرار داده است، زیرا خود بیماری پاداشی ندارد، ولی (در صورت صبر و شکایت نکردن) گناهان سابق را از بین می برد و آنها را همانند برگ درختان می ریزد.
و این را بدان که اجر و پاداش مربوط به گفتار (نیک) و عمل با اعضاء است، و خداوند سبحان کسانی از بندگانش را که بخواهد به خاطر نیّت پاک و قلب شایسته شان به بهشت وارد می کند.1
از این سخن استفاده می شود که بیماری، اقتضای آن را دارد که گناهان سابق را نابود کند که از آن به اصطلاح کلامی «تکفیر» می گویند، اما نه این که بیماری، ذاتاً این خاصیت را داشته باشد، بلکه این خاصیت در صورت راضی بودن به خشنودی خدا و توکل و شکایت نکردن است و از این رو امام فرمود پاداش مربوط به کردار نیک و گفتار نیک است.
امام باقر ـ علیه السلام ـ نقل می کند که رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ فرمود: «خداوند می فرماید: کسی که سه روز بیمار گردد، و در این سه روز به هیچ کس از عیادت کنندگانش شکایت نکند، خداوند گوشتی بهتر از گوشت بدن او و خونی بهتر از خون بدن او به او می دهد، اگر او را شفا دادم، خوب شده در حالی که گناهی ندارد و اگر او را قبض روح کردم، در این صورت او را به سوی رحمت خود برده ام».2
...........
1. نهج البلاغه، حکمت 42.
2. نور الثقلین، ج4، ص56.
