روز یازدهم نوامبر 66 سال پیش، یک تصمیم کشورهای عضو در سازمان ملل که به تازگی تاسیس شده بود، سرنوشت فلسطینی ها را تغییر داد. در آنزمان، 33 کشور از جمله آمریکا، به تاسیس کشوری به نام اسراییل در اراضی متعلق به خلق فلسطین رای دادند. بر طبق این طرح، اسراییل صاحب 56 درصد از اراضی مناطقی می شد که قرن ها در اختیار فلسطینی ها قرار داشت.
این تصمیم از همان ابتدا مورد اعتراض فلسطینی ها و کشورهای عرب منطقه قرار گرفت اما اسراییل با تکیه بر قدرت نظامی و حمایت کشورهای غربی، رفته رفته با تصرف اراضی بیشتر، فلسطینی ها را مجبور به ترک خانه هایشان کرد.
شورای خلق یهود که در طول قیمومیت بریتانیا در فلسطین برای انتقال مهاجران یهود به اراضی فلسطین تلاش می کرد، همزمان با پایان یافتن این قیمومیت در روز چهاردهم ماه می سال 1948، تاسیس کشور را اعلام کرد. این روز در میان فلسطینی ها به روز نکبت معروف شده است.
در ماههای اولیۀ این اشغال، با پشتوانۀ نظامی این شورا که به نام “هاگانا” یا دفاع شناخته می شود، هزاران فلسطینی از خانه و مزارع خود رانده شده و مجبور شدند در اردوگاههایی که توسط سازمان های بین المللی برپا شده بود، مستقر شوند.
در اولین سال از این اشغال، بیش از 750 هزار فلسطینی از زمین های خود اخراج شدند و 400 روستا نیز نابود شد.
طی سال های اول پس از تاسیس کشور اسراییل، برخی از کشورهای عربی به رهبری مصر به مقابله با اسراییل پرداختند که شکست آنها در این جنگ ها، موجب از دست دادن زمین های بیشتری شد. به این ترتیب بود که اسراییل اراضی بیشتری را به اشغال خود در آورد.
در سال 1967 رخ داد، اسراییل توانست ائتلاف کشورهای سوریه، مصر و اردن را در جنگی شش روزه شکست دهد. این شکست زمینۀ اشغال نوار غزه، کرانۀ باختری رود اردن، بلندی های جولان و صحرای سینا را به اسراییل داد.
میلیون ها فلسطینی پناهنده به کشورهای اردن، سوریه، لبنان و مصر از همان هنگام در آرزوی بازگشت به فلسطین به سر می برند. وضعیت این مهاجران اسفبار است. اشتغال آنها در بسیاری از مشاغل در کشور میزبان ممنوع است و در کشورهایی از جمله لبنان، حقوق شهروندی آنها رعایت نمی شود.
تنها در اردن است که پناهجویان فلسطینی می توانند گذرنامه برای سفر داشته باشند و حقوق شهروندی آنها محفوظ است. اردوگاههایی که در ماههای اولیۀ مهاجرت آنها تنها به عنوان یک اقامتگاه موقت اعلام شد، رفته رفته به مکان دائم زندگی آنها تبدیل شده است.
در بلندی های کرانۀ باختری و غزه نیز اردوگاههای وجود دارد که رانده شدگان روستاهای اطراف از دهه ها پیش در آنها سکنی گزیده اند.
ابراهیم محمد، هفده سال داشت وقتی که روز نکبت سررسید. امروز، او 83 سال سن دارد و تمام عمر خود را در اردوگاهی بنام “الجلازون” در نزدیکی رام الله پشت سر گذاشته است.
محمد می گوید در روز نکبت، هنگامی که مجبور به ترک خانه اش شده، چند شب و روز را در کوههای اطراف گذرانده است.
او می گوید: “مردم مثل گوسفندان بدون چوپان بودند. دائم از محلی به محل دیگری می رفتیم و در اردوگاههای مختلف ساکن می شدیم.”
در تمام این سال ها، او آرزوی بازگشت به خانۀ پدری و فلسطین را برای خود زنده نگهداشته و می گوید سرانجام روزی به فلسطین بازخواهد گشت.
محمد ابراهیم می گوید: “ما باید برگردیم. اصلا بحث یهودی و غیریهودی نیست. این یهودی ها نبودند که به ما ضربه زدند، آمریکا مقصر بود.”
اسراییل در تمام طول این سال ها، به گسترش زمین های خود از طریق اشغال اراضی فلسطینی و شهرک سازی ادامه داده و حتی در مذاکرات صلح نیز حاضر به بازگشت به مرزهای سال 1967 نیست. امری که موجب متوقف شدن این مذاکرات شده است.
خبرانلاین
این تصمیم از همان ابتدا مورد اعتراض فلسطینی ها و کشورهای عرب منطقه قرار گرفت اما اسراییل با تکیه بر قدرت نظامی و حمایت کشورهای غربی، رفته رفته با تصرف اراضی بیشتر، فلسطینی ها را مجبور به ترک خانه هایشان کرد.
شورای خلق یهود که در طول قیمومیت بریتانیا در فلسطین برای انتقال مهاجران یهود به اراضی فلسطین تلاش می کرد، همزمان با پایان یافتن این قیمومیت در روز چهاردهم ماه می سال 1948، تاسیس کشور را اعلام کرد. این روز در میان فلسطینی ها به روز نکبت معروف شده است.
در ماههای اولیۀ این اشغال، با پشتوانۀ نظامی این شورا که به نام “هاگانا” یا دفاع شناخته می شود، هزاران فلسطینی از خانه و مزارع خود رانده شده و مجبور شدند در اردوگاههایی که توسط سازمان های بین المللی برپا شده بود، مستقر شوند.
در اولین سال از این اشغال، بیش از 750 هزار فلسطینی از زمین های خود اخراج شدند و 400 روستا نیز نابود شد.
طی سال های اول پس از تاسیس کشور اسراییل، برخی از کشورهای عربی به رهبری مصر به مقابله با اسراییل پرداختند که شکست آنها در این جنگ ها، موجب از دست دادن زمین های بیشتری شد. به این ترتیب بود که اسراییل اراضی بیشتری را به اشغال خود در آورد.
در سال 1967 رخ داد، اسراییل توانست ائتلاف کشورهای سوریه، مصر و اردن را در جنگی شش روزه شکست دهد. این شکست زمینۀ اشغال نوار غزه، کرانۀ باختری رود اردن، بلندی های جولان و صحرای سینا را به اسراییل داد.
میلیون ها فلسطینی پناهنده به کشورهای اردن، سوریه، لبنان و مصر از همان هنگام در آرزوی بازگشت به فلسطین به سر می برند. وضعیت این مهاجران اسفبار است. اشتغال آنها در بسیاری از مشاغل در کشور میزبان ممنوع است و در کشورهایی از جمله لبنان، حقوق شهروندی آنها رعایت نمی شود.
تنها در اردن است که پناهجویان فلسطینی می توانند گذرنامه برای سفر داشته باشند و حقوق شهروندی آنها محفوظ است. اردوگاههایی که در ماههای اولیۀ مهاجرت آنها تنها به عنوان یک اقامتگاه موقت اعلام شد، رفته رفته به مکان دائم زندگی آنها تبدیل شده است.
در بلندی های کرانۀ باختری و غزه نیز اردوگاههای وجود دارد که رانده شدگان روستاهای اطراف از دهه ها پیش در آنها سکنی گزیده اند.
ابراهیم محمد، هفده سال داشت وقتی که روز نکبت سررسید. امروز، او 83 سال سن دارد و تمام عمر خود را در اردوگاهی بنام “الجلازون” در نزدیکی رام الله پشت سر گذاشته است.
محمد می گوید در روز نکبت، هنگامی که مجبور به ترک خانه اش شده، چند شب و روز را در کوههای اطراف گذرانده است.
او می گوید: “مردم مثل گوسفندان بدون چوپان بودند. دائم از محلی به محل دیگری می رفتیم و در اردوگاههای مختلف ساکن می شدیم.”
در تمام این سال ها، او آرزوی بازگشت به خانۀ پدری و فلسطین را برای خود زنده نگهداشته و می گوید سرانجام روزی به فلسطین بازخواهد گشت.
محمد ابراهیم می گوید: “ما باید برگردیم. اصلا بحث یهودی و غیریهودی نیست. این یهودی ها نبودند که به ما ضربه زدند، آمریکا مقصر بود.”
اسراییل در تمام طول این سال ها، به گسترش زمین های خود از طریق اشغال اراضی فلسطینی و شهرک سازی ادامه داده و حتی در مذاکرات صلح نیز حاضر به بازگشت به مرزهای سال 1967 نیست. امری که موجب متوقف شدن این مذاکرات شده است.
خبرانلاین
