از ابن طاووس اون عالم بزرگ شیعه نقل شده: یه بار که تنها داشتم میرفتم سرداب غیبت و همینجور که داشتم از پله های سرداب مقدس میومدم پایین یه صدای دل آرایی شنیدم که خوشترین صدای زنگیم بود و وقتی رسیدم به سرداب مقدس دیدم آقا و سرور دو عالم دو زانو رو به قبله نشسته و دستان مبارک رو به سمت آسمان بلند کردن و با گریه دارن دعایی رو میخونند، همه حواسم رو جمع کردم ببینم آقای دو عالم چه دعایی میکنند که دیدم آقا دارند برا شیعیان دعا میکنند و با گریه میفرمایند:
«اللّهم انّ شيعتنا خلقت من شعاع انوارنا وبقيّة طينتنا وقد فعلوا ذنوباً كثيرة اتّكالا على حبّنا وولايتنا فان كانت ذنوبهم بينك وبينهم، فاصفح عنهم فقد رضينا وما كان منها فيما بينهم، فاصلح بينهم وقاصّ بها عن خمسنا وادخلهم الجنّة وزحزحهم عن النّار ولاتجمع بينهم وبين اعدائنا فى سخطك»
« خدايا شيعيان ما را از شعاع نور ما وبقيّه طينت ما خلق كرده اى، آنها گناهان زيادى به اتّكاء بر محبّت به ما وولايت ما كرده اند، اگر گناهان آنها گناهى است كه در ارتباط با تو است از آنها بگذر كه ما را راضى كرده اى وآنچه از گناهان آنها در ارتباط با خودشان هست، خودت بين آنها را اصلاح كن واز خمسى كه حقّ ما است به آنها بده تا راضى شوند وآنها را از آتش جهنّم نجات بده وآنها را با دشمنان ما در خشم وسخط خود جمع نفرما »
خیلی دردناک هست که سرور و مولای دو عالم با گریه برای ما اینطور دعا کنند و ما بی خیال باشیم و ..........
چرا غافلیم از اینکه آقا هر دم نظاره گر اعمال و رفتار ما هستند؟!
مگه صدای آقا به گوشمون نمیرسه که فرمودند:
« إِنّا غَيْرُ مُهْمِلينَ لِمُراعاتِكُمْ، وَ لا ناسينَ لِذِكْرِكُمْ، وَ لَوْ لا ذلِكَ لَنَزَلَ بِكُمُ اللاَّواهُ، وَ اصْطَلَمَكُمُ الاْعْداءُ. فَاتَّقُوا اللّهَ جَلَّ جَلالُهُ وَ ظاهِرُونا »
«ما در رعايت حال شما كوتاهى نمى كنيم و ياد شما را از خاطر نبرده ايم ، كه اگر جز اين بود گرفتارى ها به شما روى مى آورد و دشمنان، شما را ريشه كن مى كردند. از خدا بترسيد و ما را پشتيبانى كنيد»
حالا که آقا هوای ما رو دارند و یاد ما از خاطرشون نمیره و برای بخشش ما اونجور دعا میکنند بهتر نیست چندتا سوال از خودمون بپرسیم که:
1- چقدر توی زندگی شخصیمون حضرت(عج) رو دخیل کردیم؟!!
2-چقدر حضرت(عج) رو دوست داریم و آیا حاضریم به خاطر آقا از چیزهایی که برامون عزیزه بزنیم؟!
3- تا حالا برا تعجیل در فرجش چقدر کار کردیم و چه کردیم؟!!
4- توی طول روز چقدر به یاد حضرت(عج) هستیم؟!
5- اگر حضرت(عج) رو دوست داریم پس چرا وضع زندگی و خلوت هامون اینه؟!
6- وظیفه ما در برابر حضرت(عج) چی هست و چه حقوقی گردن ما دارند؟!
7- آیا با این اعمال و رفتار ما و طرز زندگی آیا موقع ظهور هم میتونیم ادعا کنیم پا رکاب حضرت(عج) باشیم؟!
8- آیا شده برا شادی دل حضرت(عج) از یه گناه بگذریم و خودمون رو مقید به یه خصلت خوب بکنیم؟!
بزرگواران اگر دوست داشتید به این سوالها جواب بدین و اگر دوست نداشتید حداقل در موردشون دقایقی رو فکر کنید و اگر لطف کنید حتما یه مطلب در این رابطه بنویسید که بقیه هم استفاده کنند ممنون میشم.
