احساس حضور در اردوگاه منجی دوازدهم

[گمنام]

«دل جوان منتظرِ امام زمان، هم كجيها را ميشناسد - چون با زمانة غافل از امام معصوم آشتي نكرده و به آن تن نميدهد- و هم خود را عضو فعال مديريت بزرگ الهي براي حاكميت حق در متن تاريخ ميشناسد و خود را در چنين اردوگاهي احساس ميكند».

اين حرف نبايد فقط در يك قالب احساساتي براي ما مطرح باشد. اول بايد وجود امام زمان(عج) ثابت شود و بعد چگونگي وجود و حضور او در هستي بررسي شود تا نقش انتظار در زندگي ما مؤثر بيفتد. تنها با شعار دادن، چيزي حل نميشود. دعاي ندبه؛ فرهنگ عدهاي است كه بودِ امام را ميشناسند و حسّشان حس ارتباط با امام است.

«انساني كه احساس حضور در اردوگاه حاكميت حق، در نهايت تاريخ را داشته باشد، اين انسان هم اكنون خودش يك اَبَرمرد است. او خودش را سرباز آن كسي ميداند كه عصاره همه رهبريهاي باشكوه و حقگراي تاريخ است».

برخي از جوانان را شما ميبينيد در اين احوالات هستند. در چهرهشان نور شكوه رهبري الهي با همه كبريايياش نمايان است. مسلّماً سرباز چنين كسي كه عصاره همه پيامبران و اولياء است، خودش ابرمرد است. آيا چنين سربازي همان اراده مصمّم و زلالي نيست كه چون پارههاي فولاد تيز و برنده است؟ و لذا روي اين جمله بايد فكر شود كه:

«در دوران غيبت، وقتي كه امام معصوم حاكم نيست، هر كس، به غير از منتظران واقعي، يا زبون و منفعل و ستم پذيراست و يا ستمگر»

.............
فلسفه حضور تاريخي حضرت حجت(عج)/ اصغر طاهرزاده

​

 

[گمنام]

پاسخ : احساس حضور در اردوگاه منجی دوازدهم



«اَيْنَ الْمُرْتَجي لِاِزالَةِ الْجَوْرِوَالْعُدْوان»؛ كجاست او كه اميد داريم اساس ستمگريها و دشمنيها را از بين ببرد؟


شما براي اينكه بفهميد از اين جمله چقدر كار ميآيد يك نگاه به دنياي امروز بيندازيد. دنيا چطور شد كه به اين روز افتاد؟ اين همه تسليم فرهنگِ باطلِ غرب شدن، ريشهاش در كجاست؟ همه مردم دنيا كه نميخواهند اينقدر بد باشند و اينقدر هم بد نيستند ولي چرا ستم اينهمه قوت دارد؟ چرا ستم چهره حقّانيّت به خود گرفته است؟ براي اينكه طلب و تمنّاي نابودي ظلم و دشمني در بشر فرو نشسته و هركس مشغول زندگي خود شده است، لذا براي اينكه تو گرفتار اين فرسودگي و پوچي نشوي، ميگويي: «اَيْنَ الْمُدَّخَرُ لِتَجْديدِ الْفَرائِضِ وَ السُّنَن» يعني؛ كجاست آنكس كه براي تجديد فرائض و سنن الهي ذخيره شده؟

وقتي چنين آيندهاي در صحنه آرزوها و آرمانهاي انسانها زنده ماند، هرگز ستم و دشمني پا نميگيرد. شما در اين جمله ميگوييد: كجاست آن ذخيرة الهي كه براي برگشت جهان به سوي سنن و آداب و قوانين خدا ذخيره شده است. آري اين سخن، سخن چشمِ واقعيتبيني است كه واقعيتها را فقط در حد حركات وضع موجود نمينگرد بلكه كمي سرش را از واقعيتهاي وضع موجود بالاتر برده است و به ذخيرههاي عالم هستي نيز نظر انداخته است و تلاش ميكند نقش و تأثير آن حضرت را در نظام بشري هر چه بيشتر كند تا إنشاءالله به ظهور و تأثير نهايياش منجر شود.

لذا در ادامه ميگويي:
«أَيْنَ الْمُتَخَيَّرُ لِإِعَادَةِ الْمِلَّةِ وَ الشَّرِيعَةِ أَيْنَ الْمُؤَمَّلُ لِإِحْيَاءِ الْكِتَابِ وَ حُدُودِهِ أَيْنَ مُحْيِي مَعَالِمِ الدِّينِ وَ أَهْلِهِ»
كجاست آنكه براي برگردانيدن ملت و شريعت مقدس اسلام اختيار گرديده كجاست آنكه آرزومنديم كتاب آسماني قرآن و حدود آن را احيا سازد كجاست آنكه دين و ايمان و اهل ايمان را زنده گرداند.


............................

فلسفه حضور تاريخي حضرت حجت(عج)/ اصغر طاهرزاده

​

 

[گمنام]

«اَيْنَ الْمُرْتَجي لِاِزالَةِ الْجَوْرِوَالْعُدْوان»؛

كجاست او كه اميد داريم اساس ستمگريها و دشمنيها را از بين ببرد؟

آيا كسي هست كه اين جمله را نگويد و بتواند زير اين آسمان، جان و قلبش زنده نگهدارد و گرفتار سياهكاريهاي ستمگران نشود؟ يك جمله ملاك نيست، فرهنگ مطرح در اين جمله ملاك است. در اين فراز از دعا ميگويي: كجاست آن اميد ما براي از بين بردن ستم و ستمگران و هرگونه دشمني با حق. اين سخن كسي است كه متوجه است تاريخ زنده است و به سوي يك حقيقت نهايي سير ميكند و لذا به واقعيات ساختة دست ستمگران، بهعنوان سرنوشتي كه نميتوان از آن فرار كرد، تن نميدهد.





​