«خنده بی دلیل و بی مورد از جهل و نادانی است».«آسایش کینه توزان از همه مردم کمتر است».«چه بد است زیرا فرد دورو، برادرش را در حضورش می ستاید و در نبودش بدگویی می کند، اگر عطایی یابد بر او حسد ورزد، و چون گرفتار شود تنهایش گذارد».«مؤمن برای مؤمن مایه برکت است».«اندیشه و خِرد فردِ احمق در دهان او است، و دهانِ فرد حکیم در اندیشه و خرد اوست».«گستاخی فرزند بر پدر در ایّام کودکی، مایه ناسپاسی او در ایّام بزرگی است».«اظهار شادی در حضور فرد غمگین دور از ادب و انسانیت است».«فروتنی و تواضع نعمتی است که هیچکس به آن حسد نورزد».«هر کس که برادرش را بصورت مخفی نصیحت کند، بدون شک او را آراسته است، و اگر او را بصورت آشکار نصیحت کند، رسوایش ساخته است».«هر کس بدی و شر بیفشاند، ندامت و پشیمانی درو کند».پیامهایی در ارتباط با شهادت امام حسن عسگری(ع)[h=3]شهادت[/h]امام حسن عسکری(ع) در روز جمعه و هنگام نماز صبح از این دنیا به سرای باقی می شتابند. جمعه، روز خوب خدا ودر وقت نماز صبحگاهی؛ یعنی هنگامه ملاقات با خدا. آن حضرت که خود می دانستند شبی دیگر در دنیا نخواهند بود، آهنگ نماز می کنند تا آخرین نیایشهایشان را ملکوتیان بشنوند و وقتی اراده کردند تا کام تشنه شان را لختی تازه کنند؛ حال ایشان به ضعف و سُستی گرایید و روح مقدسشان به عالم بقا روانه گشت و اینچنین آرام و با قلبی مطمئن راهی ابدیت می شوند.ضمیر روشن و امیدوار امام تنها متوجّه خداوند و دستورات خالق یکتا بود و ایشان به پیروان خود آموختند که دنیا را با تمامی سختی هایش آسان بگیرند زیرا آخرت، منزلگاه جاودانه است و آسایش در آن سرا خواهد بود.[h=3]سامراءِ سیاهپوش[/h]وقتی امام حسن عسگری(ع) چشم از جهان فرو می بندند و به دیار دوست می شتابند سامرا سیاهپوش می شود و خلق به ماتمی بزرگ گرفتار می آیند. فضای شهر سامرا که مرکز سلطنت و پایتخت خلافت بود ضجّه و شیون فرا می گیرد و بزرگ و کوچک، مرد و زن همه سوگوار فرزند پاک خاندان نبوّت می شوند و اینچنین مسلمین رهبر و مقتدای بزرگ دیگری را از دست می دهند و به غم هجران مبتلا می گردند.