امام علی علیه السلام درخطبه 32 نهج البلاغه بعد از ذکر 4 گروه از انسان های دنیاپرست و گنهکار(1) به سراغ گروه پنجمى مى رود که اولیاءالله و جنود حق و مردان خدا و جمعیّت ممتازند که در جوامعى که گروههاى چهارگانه دنیاپرست، زمام امور را به دست گرفته اند و همه جا در صحنه حضور دارند، از متن جامعه کنار زده شده و ناشناخته مانده اند.
حضرت به خاطر عظمت مقام آنان از آنها تعبیر به «رجال» مى کند در حالى که از گروههاى چهارگانه پیشین، تعبیر به «ناس» شده بود و در حقیقت این گروه پنجم هستند که امام (علیه السلام) آنها را محور یک جامعه الهى پیشرفته مى داند و یاران خود را تشویق مى کند که در زمره آنان باشند. حضرت در توصیف آنها نخست مى گوید:
(در این میان گروهى باقى مانده اند که یاد قیامت، چشمهایشان را فرو افکنده و ترس از دادگاه محشر اشکشان را جارى ساخته است) ؛
«وَ بَقِیَ رِجَالٌ غَضَّ اَبْصَارَهُمْ ذِکْرُ الْمَرْجِعِ وَ اَرَاقَ دُمُوعَهُمْ خَوْفُ الْمَحْشَرِ».
به این ترتیب نخستین توصیف آنها احساس مسئولیت در برابر خداوند و دادگاه قیامت است، احساسى بسیار نیرومند که دل را به لرزه درمى آورد و اشکها را جارى مى سازد.
حضرت به خاطر عظمت مقام آنان از آنها تعبیر به «رجال» مى کند در حالى که از گروههاى چهارگانه پیشین، تعبیر به «ناس» شده بود و در حقیقت این گروه پنجم هستند که امام (علیه السلام) آنها را محور یک جامعه الهى پیشرفته مى داند و یاران خود را تشویق مى کند که در زمره آنان باشند. حضرت در توصیف آنها نخست مى گوید:
(در این میان گروهى باقى مانده اند که یاد قیامت، چشمهایشان را فرو افکنده و ترس از دادگاه محشر اشکشان را جارى ساخته است) ؛
«وَ بَقِیَ رِجَالٌ غَضَّ اَبْصَارَهُمْ ذِکْرُ الْمَرْجِعِ وَ اَرَاقَ دُمُوعَهُمْ خَوْفُ الْمَحْشَرِ».
به این ترتیب نخستین توصیف آنها احساس مسئولیت در برابر خداوند و دادگاه قیامت است، احساسى بسیار نیرومند که دل را به لرزه درمى آورد و اشکها را جارى مى سازد.
آخرین ویرایش: