پاسخ این سوال را مى توان با توجه به آیه 58 سوره «نساء» به دست آورد، خداوند مى فرماید: (خداوند به شما فرمان مى دهد که امانت ها را به صاحبان آنها بدهید)؛ «اِنَّ اللّهَ یَاْمُرُکُمْ اَنْ تُوَدُّوا الاَماناتِ اِلى اَهْلِها».
روشن است امانت معنى وسیعى دارد و هر گونه سرمایه مادى و معنوى را شامل مى شود، و هر مسلمانى طبق صریح این آیه وظیفه دارد در هیچ امانتى نسبت به هیچ کس (بدون استثناء) خیانت نکند، خواه صاحب امانت، مسلمان باشد یا غیر مسلمان، و این در واقع یکى از موادّ «اعلامیه حقوق بشر در اسلام» است که تمام انسان ها در برابر آن یکسانند.
در قسمت دوم آیه، اشاره به دستور مهم دیگرى شده و آن مساله «عدالت در حکومت و قضاوت» است.
مى فرماید: (خداوند نیز به شما فرمان داده به هنگامى که میان مردم قضاوت و حکومت مى کنید، به عدالت حکم کنید)؛ «وَ اِذا حَکَمْتُمْ بَیْنَ النّاسِ اَنْ تَحْکُمُوا بِالْعَدْل».
سپس براى تاکید این دو فرمان مهم مى گوید: (خداوند پند و اندرزهاى خوبى به شما مى دهد)؛ «اِنَّ اللّهَ نِعِمّا یَعِظُکُمْ بِه».
باز تاکید مى کند و مى فرماید: (در هر حال خدا مراقب اعمال شما است، هم سخنان شما را مى شنود و هم کارهاى شما را مى بیند)؛ «اِنَّ اللّهَ کانَ سَمیعاً بَصیرا».
این قانون نیز، یک قانون کلى و عمومى است و هر نوع داورى و حکومت را چه در امور بزرگ و چه در امور کوچک، شامل مى شود، تا آنجا که در احادیث اسلامى مى خوانیم:
روشن است امانت معنى وسیعى دارد و هر گونه سرمایه مادى و معنوى را شامل مى شود، و هر مسلمانى طبق صریح این آیه وظیفه دارد در هیچ امانتى نسبت به هیچ کس (بدون استثناء) خیانت نکند، خواه صاحب امانت، مسلمان باشد یا غیر مسلمان، و این در واقع یکى از موادّ «اعلامیه حقوق بشر در اسلام» است که تمام انسان ها در برابر آن یکسانند.
در قسمت دوم آیه، اشاره به دستور مهم دیگرى شده و آن مساله «عدالت در حکومت و قضاوت» است.
مى فرماید: (خداوند نیز به شما فرمان داده به هنگامى که میان مردم قضاوت و حکومت مى کنید، به عدالت حکم کنید)؛ «وَ اِذا حَکَمْتُمْ بَیْنَ النّاسِ اَنْ تَحْکُمُوا بِالْعَدْل».
سپس براى تاکید این دو فرمان مهم مى گوید: (خداوند پند و اندرزهاى خوبى به شما مى دهد)؛ «اِنَّ اللّهَ نِعِمّا یَعِظُکُمْ بِه».
باز تاکید مى کند و مى فرماید: (در هر حال خدا مراقب اعمال شما است، هم سخنان شما را مى شنود و هم کارهاى شما را مى بیند)؛ «اِنَّ اللّهَ کانَ سَمیعاً بَصیرا».
این قانون نیز، یک قانون کلى و عمومى است و هر نوع داورى و حکومت را چه در امور بزرگ و چه در امور کوچک، شامل مى شود، تا آنجا که در احادیث اسلامى مى خوانیم: