بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
| | |
سوگند به سپيدهدم (۱)
| | وَالْفَجْرِ ﴿۱﴾
|
و به شبهاى دهگانه (۲)
| | وَلَيَالٍ عَشْرٍ ﴿۲﴾
|
و به جفت و تاق (۳)
| | وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿۳﴾
|
و به شب وقتى سپرى شود (۴)
| | وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ ﴿۴﴾
|
آيا در اين براى خردمند [نياز به] سوگندى [ديگر] است (۵)
| | هَلْ فِي ذَلِكَ قَسَمٌ لِّذِي حِجْرٍ ﴿۵﴾
|
مگر ندانستهاى كه پروردگارت با عاد چه كرد (۶)
| | أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ﴿۶﴾
|
با عمارات ستوندار ارم (۷)
| | إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿۷﴾
|
كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود (۸)
| | الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ ﴿۸﴾
|
و با ثمود همانان كه در دره تختهسنگها را مىبريدند (۹)
| | وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿۹﴾
|
و با فرعون صاحب خرگاهها [و بناهاى بلند] (۱۰)
| | وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ ﴿۱۰﴾
|
همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند (۱۱)
| | الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ ﴿۱۱﴾
|
و در آنها بسيار تبهكارى كردند (۱۲)
| | فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ﴿۱۲﴾
|
[تا آنكه] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت (۱۳)
| | فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿۱۳﴾
|
زيرا پروردگار تو سخت در كمين است (۱۴)
| | إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿۱۴﴾
|
اما انسان هنگامى كه پروردگارش وى را مىآزمايد و عزيزش مىدارد و نعمت فراوان به او مىدهد مىگويد پروردگارم مرا گرامى داشته است (۱۵)
| | فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ﴿۱۵﴾
|
و اما چون وى را مىآزمايد و روزىاش را بر او تنگ مىگرداند مىگويد پروردگارم مرا خوار كرده است (۱۶)
| | وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾
|
ولى نه بلكه يتيم را نمىنوازيد (۱۷)
| | كَلَّا بَل لَّا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ﴿۱۷﴾
|
و بر خوراك[دادن] بينوا همديگر را بر نمىانگيزيد (۱۸)
| | وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿۱۸﴾
|
و ميراث [ضعيفان] را چپاولگرانه مىخوريد (۱۹)
| | وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَّمًّا ﴿۱۹﴾
|
و مال را دوست داريد دوست داشتنى بسيار (۲۰)
| | وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿۲۰﴾
|
نه چنان است آنگاه كه زمين سخت در هم كوبيده شود (۲۱)
| | كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ﴿۲۱﴾
|
و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صفدرصف آيند (۲۲)
| | وَجَاء رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا ﴿۲۲﴾
|
و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند آن روز است كه انسان پند گيرد و[لى] كجا او را جاى پندگرفتن باشد(۲۳)
| | وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى ﴿۲۳﴾
|
گويد كاش براى زندگانى خود [چيزى] پيش فرستاده بودم (۲۴)
| | يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي ﴿۲۴﴾
|
پس در آن روز هيچ كس چون عذابكردن او عذاب نكند (۲۵)
| | فَيَوْمَئِذٍ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿۲۵﴾
|
و هيچ كس چون دربندكشيدن او دربند نكشد (۲۶)
| | وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿۲۶﴾
|
اى نفس مطمئنه (۲۷)
| | يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿۲۷﴾
|
خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد (۲۸)
| | ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً ﴿۲۸﴾
|
و در ميان بندگان من درآى (۲۹)
| | فَادْخُلِي فِي عِبَادِي ﴿۲۹﴾
|
و در بهشت من داخل شو (۳۰)
| | وَادْخُلِي جَنَّتِي ﴿۳۰﴾
|