| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان
| | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
|
[خداى] رحمان (۱)
| | الرَّحْمَنُ ﴿۱﴾
|
قرآن را ياد داد (۲)
| | عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿۲﴾
|
انسان را آفريد (۳)
| | خَلَقَ الْإِنسَانَ ﴿۳﴾
|
به او بيان آموخت (۴)
| | عَلَّمَهُ الْبَيَانَ ﴿۴﴾
|
خورشيد و ماه بر حسابى [روان]اند (۵)
| | الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿۵﴾
|
و بوته و درخت چهرهسايانند (۶)
| | وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ يَسْجُدَانِ ﴿۶﴾
|
و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت (۷)
| | وَالسَّمَاء رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِيزَانَ ﴿۷﴾
|
تا مبادا از اندازه درگذريد (۸)
| | أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزَانِ ﴿۸﴾
|
و وزن را به انصاف برپا داريد و در سنجش مكاهيد (۹)
| | وَأَقِيمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلَا تُخْسِرُوا الْمِيزَانَ ﴿۹﴾
|
و زمين را براى مردم نهاد (۱۰)
| | وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ﴿۱۰﴾
|
در آن ميوه [ها] و نخلها با خوشههاى غلاف دار (۱۱)
| | فِيهَا فَاكِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَكْمَامِ ﴿۱۱﴾
|
و دانههاى پوستدار و گياهان خوشبوست (۱۲)
| | وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّيْحَانُ ﴿۱۲﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۱۳)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۱۳﴾
|
انسان را از گل خشكيدهاى سفال مانند آفريد (۱۴)
| | خَلَقَ الْإِنسَانَ مِن صَلْصَالٍ كَالْفَخَّارِ ﴿۱۴﴾
|
و جن را از تشعشعى از آتش خلق كرد (۱۵)
| | وَخَلَقَ الْجَانَّ مِن مَّارِجٍ مِّن نَّارٍ ﴿۱۵﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۱۶)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۱۶﴾
|
پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر (۱۷)
| | رَبُّ الْمَشْرِقَيْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَيْنِ ﴿۱۷﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۱۸)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۱۸﴾
|
دو دريا را [به گونهاى] روان كرد [كه] با هم برخورد كنند (۱۹)
| | مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيَانِ ﴿۱۹﴾
|
ميان آن دو حد فاصلى است كه به هم تجاوز نمىكنند (۲۰)
| | بَيْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَّا يَبْغِيَانِ ﴿۲۰﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۲۱)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۲۱﴾
|
از هر دو [دريا] مرواريد و مرجان برآيد (۲۲)
| | يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ ﴿۲۲﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۲۳)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۲۳﴾
|
و او راست در دريا سفينههاى بادباندار بلند همچون كوهها (۲۴)
| | وَلَهُ الْجَوَارِ الْمُنشَآتُ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلَامِ ﴿۲۴﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۲۵)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۲۵﴾
|
هر چه بر [زمين] است فانىشونده است (۲۶)
| | كُلُّ مَنْ عَلَيْهَا فَانٍ ﴿۲۶﴾
|
و ذات باشكوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند (۲۷)
| | وَيَبْقَى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ ﴿۲۷﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۲۸)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۲۸﴾
|
هر كه در آسمانها و زمين است از او درخواست مىكند هر زمان او در كارى است (۲۹)
| | يَسْأَلُهُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِي شَأْنٍ ﴿۲۹﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۰)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۳۰﴾
|
اى جن و انس زودا كه به شما بپردازيم (۳۱)
| | سَنَفْرُغُ لَكُمْ أَيُّهَا الثَّقَلَانِ ﴿۳۱﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۲)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۳۲﴾
|
اى گروه جنيان و انسيان اگر مىتوانيد از كرانههاى آسمانها و زمين به بيرون رخنه كنيد پس رخنه كنيد [ولى] جز با [به دست آوردن] تسلطى رخنه نمىكنيد (۳۳)
| | يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَن تَنفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانفُذُوا لَا تَنفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ ﴿۳۳﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۴)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۳۴﴾
|
بر سر شما شرارههايى از [نوع] تفته آهن و مس فرو فرستاده خواهد شد و [از كسى] يارى نتوانيد طلبيد (۳۵)
| | يُرْسَلُ عَلَيْكُمَا شُوَاظٌ مِّن نَّارٍ وَنُحَاسٌ فَلَا تَنتَصِرَانِ ﴿۳۵﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۶)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۳۶﴾
|
پس آنگاه كه آسمان از هم شكافد و چون چرم گلگون گردد (۳۷)
| | فَإِذَا انشَقَّتِ السَّمَاء فَكَانَتْ وَرْدَةً كَالدِّهَانِ ﴿۳۷﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۸)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۳۸﴾
|
در آن روز هيچ انس و جنى از گناهش پرسيده نشود (۳۹)
| | فَيَوْمَئِذٍ لَّا يُسْأَلُ عَن ذَنبِهِ إِنسٌ وَلَا جَانٌّ ﴿۳۹﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۰)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۴۰﴾
|
تبهكاران از سيمايشان شناخته مىشوند و از پيشانى و پايشان بگيرند (۴۱)
| | يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيمَاهُمْ فَيُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِي وَالْأَقْدَامِ ﴿۴۱﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۲)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۴۲﴾
|
اين است همان جهنمى كه تبهكاران آن را دروغ مىخواندند (۴۳)
| | هَذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِي يُكَذِّبُ بِهَا الْمُجْرِمُونَ ﴿۴۳﴾
|
ميان [آتش] و ميان آب جوشان سرگردان باشند (۴۴)
| | يَطُوفُونَ بَيْنَهَا وَبَيْنَ حَمِيمٍ آنٍ ﴿۴۴﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۵)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۴۵﴾
|
و هر كس را كه از مقام پروردگارش بترسد دو باغ است (۴۶)
| | وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ ﴿۴۶﴾
|
پس كداميك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۷)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۴۷﴾
|
كه داراى شاخسارانند (۴۸)
| | ذَوَاتَا أَفْنَانٍ ﴿۴۸﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۹)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۴۹﴾
|
در آن دو [باغ] دو چشمه روان است (۵۰)
| | فِيهِمَا عَيْنَانِ تَجْرِيَانِ ﴿۵۰﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۱)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۵۱﴾
|
در آن دو [باغ] از هر ميوهاى دو گونه است (۵۲)
| | فِيهِمَا مِن كُلِّ فَاكِهَةٍ زَوْجَانِ ﴿۵۲﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۳)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۵۳﴾
|
بر بسترهايى كه آستر آنها از ابريشم درشتبافت است تكيه آنند و چيدن ميوه [از] آن دو باغ [به آسانى] در دسترس است (۵۴)
| | مُتَّكِئِينَ عَلَى فُرُشٍ بَطَائِنُهَا مِنْ إِسْتَبْرَقٍ وَجَنَى الْجَنَّتَيْنِ دَانٍ ﴿۵۴﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۵)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۵۵﴾
|
در آن [باغها دلبرانى] فروهشتهنگاهند كه دست هيچ انس و جنى پيش از ايشان به آنها نرسيده است(۵۶)
| | فِيهِنَّ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ لَمْ يَطْمِثْهُنَّ إِنسٌ قَبْلَهُمْ وَلَا جَانٌّ ﴿۵۶﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۷)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۵۷﴾
|
گويى كه آنها ياقوت و مرجانند (۵۸)
| | كَأَنَّهُنَّ الْيَاقُوتُ وَالْمَرْجَانُ ﴿۵۸﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۹)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۵۹﴾
|
مگر پاداش احسان جز احسان است (۶۰)
| | هَلْ جَزَاء الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ ﴿۶۰﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۱)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۱﴾
|
و غير از آن دو [باغ] دو باغ [ديگر نيز] هست (۶۲)
| | وَمِن دُونِهِمَا جَنَّتَانِ ﴿۶۲﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۳)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۳﴾
|
كه از [شدت] سبزى سيهگون مىنمايد (۶۴)
| | مُدْهَامَّتَانِ ﴿۶۴﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۵)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۵﴾
|
در آن دو [باغ] دو چشمه همواره جوشان است (۶۶)
| | فِيهِمَا عَيْنَانِ نَضَّاخَتَانِ ﴿۶۶﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۷)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۷﴾
|
در آن دو ميوه و خرما و انار است (۶۸)
| | فِيهِمَا فَاكِهَةٌ وَنَخْلٌ وَرُمَّانٌ ﴿۶۸﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۹)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۹﴾
|
در آنجا [زنانى] نكوخوى و نكورويند (۷۰)
| | فِيهِنَّ خَيْرَاتٌ حِسَانٌ ﴿۷۰﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۷۱)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۷۱﴾
|
حورانى پردهنشين در [دل] خيمهها (۷۲)
| | حُورٌ مَّقْصُورَاتٌ فِي الْخِيَامِ ﴿۷۲﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۷۳)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۷۳﴾
|
دست هيچ انس و جنى پيش از ايشان به آنها نرسيده است (۷۴)
| | لَمْ يَطْمِثْهُنَّ إِنسٌ قَبْلَهُمْ وَلَا جَانٌّ ﴿۷۴﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۷۵)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۷۵﴾
|
بر بالش سبز و فرش نيكو تكيه زدهاند (۷۶)
| | مُتَّكِئِينَ عَلَى رَفْرَفٍ خُضْرٍ وَعَبْقَرِيٍّ حِسَانٍ ﴿۷۶﴾
|
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۷۷)
| | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۷۷﴾
|
خجسته باد نام پروردگار شكوهمند و بزرگوارت (۷۸)
| | تَبَارَكَ اسْمُ رَبِّكَ ذِي الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ ﴿۷۸﴾
|